Wesele

[3 Oct 2017]

(…)
(...)
Zatem zanim patyna historii pokryje brokat i glamour, koniecznie należy zanotować, że gdzieś między jedną oborą a delegacją norweskiego przemysłu garbarskiego wydarzyło się kaczce wesele u Bebe.
Wesele miało miejsce w samym środku Erefenu, tym bardziej nie wiadomo jak wytłumaczyć fakt, że sklep spożywczy w tymże środku oddalonym o dobre dwa tysiące kilometrów od Kiruny miał w asortymencie całą gamę szwedzkich produktów żywnościowych - od ulubionych ciastek z Göteborga po zapuszkowaną karmę dla psów pociągowych.
- Jesteś pewna? - zapytał Norweski, gdy trzeci raz obróciłam ze sklepowym wózkiem po kolejną porcję ciastek dopychając je kolanem w bagażniku.
Byłam.
(Bo to dobre ciastka są.)
Na miejscu Norweskiego bardziej niż wyprztykanie domowego budżetu na polisacharydy przekładane nostalgią, waniliną i aromatem syntetycznych pomarańczy, niepokoiła by mnie myśl, że oto Szwedzi od czasów Potopu mają tu swoją sekretną bazę i na dany przez kolejnego z Gustawów znak, wykopią zakopane w ogródkach hełmy Wikingów i renifery bojowe i zechcą oderwać tę dzielnicę od Heimatu.
Należy docenić, że dzięki mnie oblężenie miejscowej fortecy potrwa zapewne kilka dni krócej z braku dostatecznej ilości ciastek.
Na psim jedzeniu i mrożonej pizzy Billy's długo niepooblężają. (Chyba, że to studenci. Studenci, jak wiadomo, zjedzą wszystko, nawet Tvättmedel Color 3kg Via i jako tacy, świetnie się nadają na płatnych najemników szwedzkiej rodziny królewskiej.)
Wynajęliśmy sobie lokum w sąsiedniej wsi o nazwie Lorem Ipsum.
(Jakkolwiek trudno w to uwierzyć, aby tam dotrzeć w pewnym miejscu głównej Bundesautostrady Berlin-Monachium trzeba dość gwałtownie skręcić w leśną dróżkę, przecinając trawnik obok stacji benzynowej. Loremipsumici twierdzą, że od czasów Wikingów to ich uświęcona runami główna droga łącząca Lorem ze światem, a konkretnie Sztokholmem.)
Nie zraziło nas, że wybrany zajazd wywiesił tabliczkę, iż z uwagi na zalanie kuchni nie serwuje gorących posiłków.
Swój ciągnie do swego.
Grzyb do grzyba.
(Tu dygresja. Za tydzień odbędzie się kolejny szkolny Oktoberfest tym razem pod tytułem: Grzyb. Doprawdy! Taki temat, a ściana z Roquefortem już poza naszą jurysdykcją!)
Zajazd okazał się wyśmienity, oferował jajka bez Fipronilu, umieścił nas pod suchym sufitem, a dziewczętom zaproponował oderwany od rodziców pokój z telewizorem. I już ta miejscówka czyniła z wesela Bebe imprezę stulecia.
(Są zatem plany, by odtąd każdą podróż do Hauptcioteczki przerywać popasem w Lorem Ipsum, rzecz jasna póki będzie to erefenowska jednostka administracyjna, a nie miejscowość przy płatnej, szwedzkiej autostradzie.)
Na wesele do Bebe Dynia i Biskwit wkroczyły nieznacznie spóźnione, ale lśniące cekinem.
Trzy lata suknie wisiały w szafie (zapobiegliwa kaczka nabyła je razem z obieraczką do warzyw i dwunastokolorowym długopisem na hormonalnym haju w dniu urodzin Biskwita) i o! wreszcie spełniły swoje zadanie.
Błysk kreacji spowodował popłoch wśród nieletnich uczestników imprezy. Presja cekinów i grupy rówieśniczej skłoniła pewną dziewoję w dżinsie do natychmiastowego porzucenia swojej błotnej placówki i odziania się w swoje jak najbardziej odświętne wdzianko.
Jednakoż, bądźmy szczerzy, dziewoja musiałaby przez tydzień tarzać się w kleju i brokacie, aby osiągnąć ten poziom widzianego-z-księżyca-i-sąsiednich-planet błysku reprezentowanego przez kacze dzieci.
Progenitura Bebe, która od narodzin ujawnia niełamliwy charakter oparła się tej presji i tak jak sobie zapewne poprzysięgła, uświetniła imprezę w pidżamie.
W małpki.
Pidżamę tę nosiła onegdaj Dynia, jeszcze wczoraj Biskwit i widok mikroskopijnej Bebiej blondyny udekorowanej rzucikiem z małpek robił kaczce dziwne rzeczy z układem endokrynologicznym oraz działem wspomnień w hipokampie.
(Tu dygresja. Wieczorami uczę maturzystów biologii, więc od niedawna wiem, że hipokamp składa się ze stopy, koryta i strzępka. I dokładnie w takie strzępki poszarpał mi wnętrze rozkoszny widok trzeciego pokolenia w pidżamie z Tesco.)
Stylizacje miały przejściowe znaczenie, gdyż wcześniej lub później, acz raczej wcześniej, cała banda i tak runęła w błota i bagna. Zaletą błysku cekinów jest to, że mimo wszystko łatwiej jest w błotach i bagnach wyłuskać własne dziecko. A nie, że pobierasz jakieś na chybił trafił, pracowicie domywasz i wtedy okazuje się, że nie jest twoim i cała robota na marne.
Dobrze wszak, że był jakiś zew bagien, bo Dynia z Biskwitem trochę wpychały się młodej parze w sesję zdjęciową.
I tu doskonale rozumiem Teściową Bebe i jej dyskretne, bezskuteczne próby dokonania separacji. Jasna, można mieć jedno zdjęcie nowożeńców z cudzymi dziećmi, ale nie sześćset zdjęć z cudzymi dziećmi, a trend szedł, ba! galopował, właśnie w tę stronę (a błysk cekinów – wiadomo -  nadzwyczajnie trudno usunąć fotoszopem). Nie pomagało, że miniBebe w pidżamie wolała okrążać rodziców na rowerku niż pozować do sielanki.
(Tym samym, przepraszamy Teściową, acz w sumie natura nie znosi próżni i cóż zrobić, pustą niszę fotograficzną z miejsca zaanektowały małe kaczki.)
Szczęśliwie dla rodzinnego albumu, trzymająca rękę na pulsie Bebesiostra (pozdrawiamy!) przecięła wstęgę otwierającą bufet, w którym to kacze dzieci odnalazły, jak zwykle, spełnienie i pożarłwszy po cztery funty arbuza, pokrzepiwszy się winogronami, toną pszennych wypieków, wypiwszy cysternę lemoniady, poleciały w te błota i tyle ich widział.
Dzieci w błocie, wysokoprocentowy wyciąg z jednorożca, wbród irlandzkiego likieru, spersonalizowana pizza ugnieciona mi przez córki rękami z bagna, tysiąc placków do wyboru i Austryjak opowiadający przezabawne anegdoty o życiu w Bawarii. Takie to było wesele!
Dynia wytańczywszy jedną parę butów pod światłem stroboskopów uznała imprezę za hit sezonu i jest bardzo zainteresowana tym, ile to jeszcze razy Bebe planuje wychodzić za mąż?
W tym wypadku nie wiem, jak szczerze zabrzmią nasze życzenia: Sto lat, Młodej Parze?


©kaczka
14 comments on "Wesele"
  1. Również sto lat Młodej Parze! Ewentualnie, żeby zyczenia się sprawdzily i Dynia nie była poszkodowana Bebe wraz z Mężem mogą urządzać weselnie kolejne rocznice :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Mogliby? Bebe, to chyba nie tylko nasz postulat? :P

      Delete
    2. Ten postulat powtórzono nam już tyle razy, że przyjmuję go już niemal za pomysł własny!

      Delete
    3. No wlasnie tez mialam to napisac - nie musi Bebe co roku weseliska wyprawiac, ale cóz stoi na przeszkodzie rocznicy :))))
      Wiec 100 lat mlodej parze :* :D

      Delete
  2. "(...)hipokamp składa się ze stopy, koryta i strzępka. I dokładnie w takie strzępki poszarpał mi wnętrze rozkoszny widok ...........(...) Ja się tego nauczę na pamięć, wstawię swój wzruszający obiekt, i będę błyskać cekinem intelektu w towarzystwie, dobrze?

    ReplyDelete
    Replies
    1. Patrz, a na maturzystach pod zadna szerokoscia geograficzna hipokamp z korytem wcale nie robi wrazenia!

      Delete
    2. Ale jak może nie robić wrażenia?!!

      Delete
    3. Trudno konkurowac z Justinem Biberem :P

      Delete
    4. na mnie, choć daaaaawno nie maturzystce (i nie z biologii) robi wrażenie myśl o tym, ze te strzępki i inne za przeproszeniem koryta mogą być wykładane prze Kaczkę po teutońsku. Skoro TAM...I samo takie przypuszczenie odbiera mi mowę, tfu, aż klawiatura przestała wybijać na ekranie literkę k. jak Kaczka.

      Delete
  3. 100 lat koniecznie! Bo goście weselni przegłosowali wniosek ustawy o tym, że impreza ta ma być "iwentem" cyklicznym zsynchronizowanym z Biennale w Wenecji. Zatem! Szykujcie cekiny!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Dzieki mej zapobiegliwosci cekiny wystarcza do kolejnej dwurocznicy! A potem nadal moga wystepowac jako bluzka.

      Delete
    2. A potem - jak czapka. Tzw. fascynator. ;-)

      Delete
    3. Mogą też zostać przekazane w spadku jak piżama w małpki.

      Delete
  4. 100 ślubnych "iwentow" Bebe!
    Kaczko - Pyszne!

    ReplyDelete