Wesele

[3 Oct 2017]

(…)

(...)
Zatem zanim patyna historii pokryje brokat i glamour, koniecznie należy zanotować, że gdzieś między jedną oborą a delegacją norweskiego przemysłu garbarskiego wydarzyło się kaczce wesele u Bebe.
Wesele miało miejsce w samym środku Erefenu, tym bardziej nie wiadomo jak wytłumaczyć fakt, że sklep spożywczy w tymże środku oddalonym o dobre dwa tysiące kilometrów od Kiruny miał w asortymencie całą gamę szwedzkich produktów żywnościowych - od ulubionych ciastek z Göteborga po zapuszkowaną karmę dla psów pociągowych.
- Jesteś pewna? - zapytał Norweski, gdy trzeci raz obróciłam ze sklepowym wózkiem po kolejną porcję ciastek dopychając je kolanem w bagażniku.
Byłam.
(Bo to dobre ciastka są.)
Na miejscu Norweskiego bardziej niż wyprztykanie domowego budżetu na polisacharydy przekładane nostalgią, waniliną i aromatem syntetycznych pomarańczy, niepokoiła by mnie myśl, że oto Szwedzi od czasów Potopu mają tu swoją sekretną bazę i na dany przez kolejnego z Gustawów znak, wykopią zakopane w ogródkach hełmy Wikingów i renifery bojowe i zechcą oderwać tę dzielnicę od Heimatu.
Należy docenić, że dzięki mnie oblężenie miejscowej fortecy potrwa zapewne kilka dni krócej z braku dostatecznej ilości ciastek.
Na psim jedzeniu i mrożonej pizzy Billy's długo niepooblężają. (Chyba, że to studenci. Studenci, jak wiadomo, zjedzą wszystko, nawet Tvättmedel Color 3kg Via i jako tacy, świetnie się nadają na płatnych najemników szwedzkiej rodziny królewskiej.)
Wynajęliśmy sobie lokum w sąsiedniej wsi o nazwie Lorem Ipsum.
(Jakkolwiek trudno w to uwierzyć, aby tam dotrzeć w pewnym miejscu głównej Bundesautostrady Berlin-Monachium trzeba dość gwałtownie skręcić w leśną dróżkę, przecinając trawnik obok stacji benzynowej. Loremipsumici twierdzą, że od czasów Wikingów to ich uświęcona runami główna droga łącząca Lorem ze światem, a konkretnie Sztokholmem.)
Nie zraziło nas, że wybrany zajazd wywiesił tabliczkę, iż z uwagi na zalanie kuchni nie serwuje gorących posiłków.
Swój ciągnie do swego.
Grzyb do grzyba.
(Tu dygresja. Za tydzień odbędzie się kolejny szkolny Oktoberfest tym razem pod tytułem: Grzyb. Doprawdy! Taki temat, a ściana z Roquefortem już poza naszą jurysdykcją!)
Zajazd okazał się wyśmienity, oferował jajka bez Fipronilu, umieścił nas pod suchym sufitem, a dziewczętom zaproponował oderwany od rodziców pokój z telewizorem. I już ta miejscówka czyniła z wesela Bebe imprezę stulecia.
(Są zatem plany, by odtąd każdą podróż do Hauptcioteczki przerywać popasem w Lorem Ipsum, rzecz jasna póki będzie to erefenowska jednostka administracyjna, a nie miejscowość przy płatnej, szwedzkiej autostradzie.)
Na wesele do Bebe Dynia i Biskwit wkroczyły nieznacznie spóźnione, ale lśniące cekinem.
Trzy lata suknie wisiały w szafie (zapobiegliwa kaczka nabyła je razem z obieraczką do warzyw i dwunastokolorowym długopisem na hormonalnym haju w dniu urodzin Biskwita) i o! wreszcie spełniły swoje zadanie.
Błysk kreacji spowodował popłoch wśród nieletnich uczestników imprezy. Presja cekinów i grupy rówieśniczej skłoniła pewną dziewoję w dżinsie do natychmiastowego porzucenia swojej błotnej placówki i odziania się w swoje jak najbardziej odświętne wdzianko.
Jednakoż, bądźmy szczerzy, dziewoja musiałaby przez tydzień tarzać się w kleju i brokacie, aby osiągnąć ten poziom widzianego-z-księżyca-i-sąsiednich-planet błysku reprezentowanego przez kacze dzieci.
Progenitura Bebe, która od narodzin ujawnia niełamliwy charakter oparła się tej presji i tak jak sobie zapewne poprzysięgła, uświetniła imprezę w pidżamie.
W małpki.
Pidżamę tę nosiła onegdaj Dynia, jeszcze wczoraj Biskwit i widok mikroskopijnej Bebiej blondyny udekorowanej rzucikiem z małpek robił kaczce dziwne rzeczy z układem endokrynologicznym oraz działem wspomnień w hipokampie.
(Tu dygresja. Wieczorami uczę maturzystów biologii, więc od niedawna wiem, że hipokamp składa się ze stopy, koryta i strzępka. I dokładnie w takie strzępki poszarpał mi wnętrze rozkoszny widok trzeciego pokolenia w pidżamie z Tesco.)
Stylizacje miały przejściowe znaczenie, gdyż wcześniej lub później, acz raczej wcześniej, cała banda i tak runęła w błota i bagna. Zaletą błysku cekinów jest to, że mimo wszystko łatwiej jest w błotach i bagnach wyłuskać własne dziecko. A nie, że pobierasz jakieś na chybił trafił, pracowicie domywasz i wtedy okazuje się, że nie jest twoim i cała robota na marne.
Dobrze wszak, że był jakiś zew bagien, bo Dynia z Biskwitem trochę wpychały się młodej parze w sesję zdjęciową.
I tu doskonale rozumiem Teściową Bebe i jej dyskretne, bezskuteczne próby dokonania separacji. Jasna, można mieć jedno zdjęcie nowożeńców z cudzymi dziećmi, ale nie sześćset zdjęć z cudzymi dziećmi, a trend szedł, ba! galopował, właśnie w tę stronę (a błysk cekinów – wiadomo -  nadzwyczajnie trudno usunąć fotoszopem). Nie pomagało, że miniBebe w pidżamie wolała okrążać rodziców na rowerku niż pozować do sielanki.
(Tym samym, przepraszamy Teściową, acz w sumie natura nie znosi próżni i cóż zrobić, pustą niszę fotograficzną z miejsca zaanektowały małe kaczki.)
Szczęśliwie dla rodzinnego albumu, trzymająca rękę na pulsie Bebesiostra (pozdrawiamy!) przecięła wstęgę otwierającą bufet, w którym to kacze dzieci odnalazły, jak zwykle, spełnienie i pożarłwszy po cztery funty arbuza, pokrzepiwszy się winogronami, toną pszennych wypieków, wypiwszy cysternę lemoniady, poleciały w te błota i tyle ich widział.
Dzieci w błocie, wysokoprocentowy wyciąg z jednorożca, wbród irlandzkiego likieru, spersonalizowana pizza ugnieciona mi przez córki rękami z bagna, tysiąc placków do wyboru i Austryjak opowiadający przezabawne anegdoty o życiu w Bawarii. Takie to było wesele!
Dynia wytańczywszy jedną parę butów pod światłem stroboskopów uznała imprezę za hit sezonu i jest bardzo zainteresowana tym, ile to jeszcze razy Bebe planuje wychodzić za mąż?
W tym wypadku nie wiem, jak szczerze zabrzmią nasze życzenia: Sto lat, Młodej Parze?


©kaczka