[277]

[6 Jun 2016]

(...)
Po czterech dniach wyszłyśmy ze szpitala lżejsze nie tylko o kilka tkanek miękkich, ale i o parę utraconych złudzeń na temat intelektualnej kondycji ludzkości.
(Fascynujące, ile razy w ciągu czterech dni można na głos przeczytać dziesięciostronnicową książeczkę dla młodzieży. Szło zapewne w tysiące. Mam w mózgu niezasypywalną bruzdę  imienia Binty. Tej, która tańczy.)
Uniwersytecka klinika z Wydziałem do spraw Resekcji otacza zgrabną  podkówką oczko wodne, które wymknęło się spod kontroli nawet Matce Naturze!
Nie ustaliłam, co było pierwsze.
Czy architekci natknęli się na płazy z Czerwonej Księgi Gatunków i zmuszeni byli improwizować? A może podczas budowy zwierzyna zwęszyła pustostan i ochoczo go zajęła?
Powstał z tego jakiś eksperymentalny ekosystem. Absurdalna hybryda. Las mieszany z bambusów i wierzb płaczących, a gdzieś pod spodem oczko wodne pełne rozdartych kaczek, rezonujących ropuch, albo amazońskich rzekotek.
Cóż mi po tym, że dzieci, dzięki interwencji anonimowego chirurga, przestały wreszcie chrapać, gdy w nocy ryki fauny nie dawały spokoju!
Budynek kliniki miał chyba w ambitnych zamiarach naśladować estetyką Centrum Pompidou, acz kolorystycznie to jednak tak raczej na niemiecką miarę. Architekci przyozdobili wnętrze podkówki futyrystycznym kłębem brązowych rynien w odcieniu 'nieszczera rdza', lekceważąc przy tym prawa akustyki, że 'żaba wrzucona do studni wraca echem po trzysta razy'.
(Jeśli nie trafiłyśmy pechowo na sezon godowy to najszczerzej współczuję tym, którzy codziennie przychodzą tam do pracy.
Chciałeś być lekarzem, a tu herpetologia w pigułce, a nawet w czopku.)
...
Resekcję tkanek dzieciny zniosły z godnością.
W dziedzinie godności szczególnych zasług dołożył Biskwit, który na salę operacyjną wkroczył otwierając drzwi z półobrotu i czyniąc nam wszystkim zebranym entuzjastyczne: pa pa!
To również Biskwit po zabiegu sprawiał wrażenie, że niczego mu nie zrobiono. Ledwie poderwał się spod narkozy, zutylizował dwa lody waniliowe, a następnie wyrwał mi z rąk talerz kartoflanej pulpy i skonsumował wraz z naczyniem.
'W całej swej karierze nie miałem takiego pacjenta' – rzekł anestezjolog, gdy zastał Biskwita negocjującego trzecią dokładkę kartofli i wolny dostęp do paracetamolu w syntetycznym syropie.
Komplement przyjęliśmy z umiarkowanym entuzjazmem. Anestezjolog wyglądał tak, że nikt nie sprzedałby mu piwa bez okazania dowodu tożsamości. Iluż więc to pacjentów mógł był on mieć w tej swojej karierze? Góra dziesięciu!
To był zresztą znak charakterystyczny placówki. Szpital pełen lekarzy w rozmiarze dziecięcym. Niedobrowolnych pośredników między dobrze schowanymi profesorami doktorami habilitowanymi, a przetwarzanym taśmowo pacjentem. Pośredników, tak na oko, porwanych z długiej przerwy w gimnazjum.
'Tonsillektomia to przez ile L?' – pytał taki Hermesik symulując produkcję naukowych sprawozdań dla Rady Olimpu.
Powstrzymując odruch ucieczki (ostatecznie przyszła sława korekcji nosów i rekonstrukcji trąbek,  nie musi być literatem, p r a w d a ż?), doradzałam życzliwie: 'Pan sobie dla pewności wygugla!'
...
(W tle cholerne żaby. Bez wytchnienia.)
...
O nadrzędnej wartości komunikacji z pacjentem pouczyła personel Dynia.
Mówiła przecież, na dodatek kilka razy, że nie zniesie połączenia syntetycznych truskawek nurofenu z syntetyczną pomarańczą paracetamolu, a już z całą pewnością nie przysłuży się temu koktajlowi landrynkowy smak penicyliny.
Uwierzyli dopiero o trzeciej w nocy wymieniając pościel po onirycznym pawiu w syntetycznym technikolorze.
...
(Rech.)
...
Nie wypada narzekać na wyżywienie.
Jakość nadrabiano ilością.
Ktoś wyliczył, że dwulatek po tonsillektomii (przez dwa L! też wyguglałam!) zje dziennie sześć jogurtów (pomnożone przez rodzinę daje dzienny zbiór osiemnastu opakowań!), puszkę pasztetu, dwa talerze grysiku, pół wiadra słonej zupy, kilo piura z kartofla, dwa kilo mielonego w stanie dysocjacji, dziewięć porcji masła i bochenek chleba tostowego.
Nawet Biskwit nie dał rady.
...
(Cholerne żaby.... i kaczki.)
...
Niestety, ktoś również wyliczył, że dwulatek winien wypić dokładnie dziesięć szklanek płynów w celu pooperacyjnego nawodnienia i jedynie przez wrodzoną złośliwość Biskwit odmówił.
W rezultacie personel uznał, że gorączka, która pojawiła się u Biskwita w dzień po operacji jest wynikiem mojego niezaangażowania się w proces podawania napojów chłodzących.
Faktycznie, Biskwit entuzjastycznie pił wyłącznie otoczony pierścieniem pielęgniarek. Zapewne dlatego, że zależało mu na tym, żeby już sobie poszły.
(Tymczasem moje pytanie: 'Czy temperatura Biskwita może mieć związek z tym, że ups! zapomniano mu podać antybiotyk?' nadal gdzieś tam dryfuje pośród ścian oddziału malowanych 'przygnębiającą ochrą'.  Towarzyszy mu rechot żab.)
Gdy Biskwit utknął na trzeciej szklance, komuś przypomniało się, że dziecina ma nadal wmontowany wlot dożylny, wobec czego można weń tą drogą wlać kolejne n+1 szklanek. Niestety, wlot okazał się krzywo założony, a manipulacje przy nim prowadzone o północy nie nastroiły śpiącego Biskwita szczególnie pokojowo.
...
(Żaby. Słychać żaby.)
...
Wlot usunięto i zawezwano lekarza dyżurnego w celu założenia nowego.
Niemieckim zwyczajem lekarz dyżurny zaczął swoją opowieść gdzieś od  Hipokratesa i gdyśmy wreszcie dotarli do zalet wlotów dożylnych i katastrofalnych konsekwencji ich niezakładania w obliczu wszystkich możliwych komplikacji pooperacyjnych (wymienił skubany w detalu!), Biskwit był wkurzony dość mocno.
Tak mocno, że lekarz dyżurny wydał dyspozycje, by okleić dziecinę plastrami znieczulającymi i pod pretekstem konsultacji z przełożonym, dał dyla.
Dwie godziny później wyrwała nas z płytkiego snu pielęgniarka informując, że możliwe komplikacje pooperacyjne nie są aż tak katastrofalne, żeby nie mogły wydarzyć się rano.
(Czytaj: ktoś z załogi o poranku wyciągnie krótszą zapałkę i przyjdzie negocjować z rozwścieczonym dwulatkiem.)
Rano okazało się być siedemnastą piętnaście, gdym znużona oczekiwaniem na ofiarę, sama zarzuciłam Biskwita na ramię i poniosłam posępnymi podziemiami do sąsiadujacej obok Kliniki Dziecięcej, gdzie rutyniarze wbili się Biskwitowi w dłoń bez znieczulenia i bez zbędnych pytań.
(Ciekawe, czy zadziałałoby tak samo, gdybym to ja poprosiła o korekcję zmarszczek, liposukcję, czy powiększenie biustu?)
W Klinice Dziecięcej kolejny dowód na to, że fauna wypiera człowieka. W poczekalni pochód ... leśnych mrówek z patio do gabinetu EKG i z powrotem. (Jeśli to było delirium to bardzo realistyczne i zbiorowe.)
Założonego wlotu nigdy nie użyto do nawodnienia  i wyjęto go kilkanaście godzin poźniej, gdy kolejny zdezorientowany gimnazjalista dostarczył nam wypis.
Trzęsły mu się ręce, więc okrzyki 'You can do it!' były bardziej ku niemu, niż ku Biskwitowi, który patrzył złym wzrokiem spod grzywki i emanował emocjonalnym chłodem.
Cóż, nadzwyczajnie doceniam, że jesteśmy już w domu.
Choć na wieść, że Dynia przez tydzień nie może powrócić na łono placówki edukacyjnej, odkapslowałam martini zębami.

(...)
Trwa aukcja prac Niki Jaworowskiej dla #adakupiec
Trzy przezacne sztuki TU
Osiem (!) rysunków Zająca Szarego Obywatela TUTAJ

Pomyślcie o tym, że lada moment Boże Narodzenie. Kupicie i będzie na prezenty!

©kaczka