Projekt listopadowy: 'Historia mojej emigracji.'

[2 Dec 2014]

Post sponsorowany przez:

Projekt listopadowy: 'Historia mojej emigracji.'

Dlaczego wyjechałam?
Gdyby słuchać opinii publicznej, to dlatego, że potrafiłam.
- Ja bym tak nie potrafiła - ileż to razy tak mi mówiła opinia. –  Bez mazurka Dąbrowskiego na utwardzanym od Piasta Kołodzieja spodzie. Bez chleba na przodków zakwasie. Bez spraw korzennych. Bez wsparcia. Bez oparcia. Bez  przyjaciół. Bez rodziny.
Załóżmy zatem, że wyjechałam, bo potrafiłam [1].
Jeśli tak, to w jednorazowym, niestrzelistym akcie odwagi.
Gdyż, po pierwsze z natury jestem nadzwyczaj bojaźliwa, a po drugie, żaden ch*j mnie  nie strzelił.
Jak przez mgłę pamiętam.
Owszem finansowo może nie było płynnie, ale młodość mi to usprawiedliwiała, a do tego, nade wszystko, wyznawałam kult błogosławionej Skłodowskiej, patronki ubogich dysertantów i pocieszycielki piszących granty [2].
Wieszałam wota, ustawiałam ołtarzyki, zdjęcie nosiłam w portfelu  i we wszystkim wierzyłam jej na słowo [3].
- Dajcie mi wiadro uranowej blendy, a gołymi rękami będę wam rad i polon oddzielać od maku. – zdaje się, tak właśnie postulowałam pod gabinetem rektora, ale nikt się nie kwapił, żeby mi podsypać.
Traf chciał, przejeżdżał autobus z  tablicą ‘Emigracja’, więc zabrałam szczoteczkę do zębów, jedyne-w-swoim-rodzaju 'Delicje E. Wedel dawniej 22 lipca' i głębokie przekonanie, że reprezentuję Mesjasza Narodów.
I wsiadłam.
Przez ciekawość chyba.
Żeby zerknąć, co jest za rogiem i wrócić.
(Bo wcześniej zawsze wracałam. Z kolonii, z oazy, z harcerskich obozów, z Jugosławii, z Falklandów, z Midlandów, z Enerde, ze stypendium, z Włoch, z Brukseli, z Ohio, czy z Ameryki Południowej.)
Nikt mnie specjalnie nie zatrzymywał. Nikt się też pod koła nie rzucał.
Proza. Żadnego melodramatu.
I oto jestem. Dziesieć lat później i cztery kraje dalej.
Królowa życiowej prowizorki.
Kilkaset razy zmieniłam szczoteczki do zębów, kilkanaście razy mieszkania, zamiast Delicji jadam bez grymasu Jaffa Cakes, zamiast krakowskiej podsuszanej, gotowaną bawarską, a zamiast, 'że się nam należy, bośmy tę wojnę dla was wygrali' [4], wolę ‘należy nam się, bo ciężko tu, tam, czy jeszcze gdzie indziej pracujemy’.
Gdzieś w drodze zaczęła się moja własna rodzina.
Gdzieś w drodze urodziły się córki.
Gdzieś właśnie wtedy w głowie zakiełkowała myśl, że najosobliwszą emigracją jest macierzyństwo.
I tak naprawdę nawet nie zachodzę w tę głowę, czemu wyjechałam.
Ani przecież po lepsze, ani po gorsze.
Po inne chyba.
Czyli kwestia gustu.
A o tych się nie dyskutuje.


[1] Hipoteza to chybotliwa, bo jak udowodnił  Tom Hanks, człowiek, gdy zechce to potrafi sobie ząb łyżwą wyrwać bez zawracania głowy dentyście.  Cóż więc taki wyjazd w porównaniu z autoekstrakcją siekacza bez znieczulenia?
[2] do Komitetu Badań Naukowych.
[3] ‘Nikomu z nas życie, zdaje się, bardzo łatwo nie idzie, ale cóż robić, trzeba mieć odwagę i głównie wiarę w siebie, w to, że się jest do czegoś zdolnym i że do tego czegoś dojść potrzeba. A czasem wszystko się pokieruje dobrze, wtedy kiedy najmniej się człowiek tego spodziewa.’ (Ewa Curie, 'Maria Curie')
[4] W ubiegłym tygodniu w ramach komentarza do polityki imigracyjnej Camerona, brytyjska telewizja sprowadziło do studia osiadłego na Wyspie polskiego kombatanta wojennego. Kombatant był roszczeniowy w obyciu i domagał się dla rodaków przywilejów akonto dywizjonu i odkrycia (!) Enigmy. Wykazując daleko idącą niewdzięczność, nieśmiało zauważam, że można by tak zaktualizować narodowe zasługi. Jestem przekonana, że coś dobrego na pewno się przez te sześćdziesiąt lat zdarzyło między zdobyciem Berlina, a polskim hydraulikiem.

(...)
A teraz do Robótki!

 

(Kusimy Biskwitem z biskwitem.)

©kaczka