[131]

(...)
[Post, który powinien sponsorować Doktor Szmetker, psychiatra specjalizujący się w terapii ataków paniki matek dzieci wcielonych do placówek edukacyjnych.]

Dziś o  tym, że zasadniczo wszyscy jesteśmy Afroamerykanami, ale kiedy przychodzi co do czego...

Zacznijmy od tego, że najpierw przyszłam ja, nocą po kompletach z języka i gdy już ogarnęłam lęki separacyjne u całej rodziny, zorientowałam się, że za osiemnaście godzin Małpiatki inaugurują pieśnią sezon świąteczny.
Pieśnią biesiadną.
Drobnym drukiem i bezbarwną czcionką Dyrekcja dopisała, że skoro biesiadną to 'wykorzystajmy ten błogosławiony czas, aby w domowym zaciszu, przy wtórze kolęd przyrządzić razem z cherubinkami jakieś danie o duchowym wymiarze świątecznym'.
(To znaczy prawdopodobnie tak właśnie chciała napisać, ale wyszło jej  coś na kształt:  ‘Każda rodzina przynosi wypiek z dzieckiem’.  Wiem, wiem, prawnicy podkreśliliby nieograniczone możliwości interpretacyjne powyższego komunikatu.)
Zbliżała się północ i przez myśl mi przeszło, że na tym etapie już nie zdołam cherubiny dobudzić.
(Ani żeby wykorzystać ją jako siłę roboczą, ani jako składnik.)
Norweski wystąpił jako namiastka, co zresztą okazało się brzemienne w skutkach.
Wyjęło się foremkę na bałwanki z ciasta, wyjęło się okolicznościowe papiloty pod renifery, kopyścią zamiesiło się w dzieżach dwa rodzaje ciast – to ważne – z czekoladą i bez. Precyzyjnym rozlewaniem w otwory matryc, rozniecaniem i podtrzymywaniem ognia zajął się Norweski.
Ja wyjęłam z pieca obie partie.
Partię czarnoskórych bałwanków i albinotycznych reniferów.
[Aaaaaaaa!!!]
Norweski mętnie tłumaczył, że bałwanki wziął za kominiarczyków, ale argument ten słabo się bronił.
Żadna z religii nie przyszła nam z pomocą obierając sobie za przedmiot kultu czyściciela kominów.  Norweski próbował jeszcze dowodzić, że jeden z trzech królów był jakoby Afroamerykaninem, ale wiarę w tę wersję utrudniał nos z marchewki.
(Pomysł żeby przetopić i odlać ponownie albo przynajmniej przypalić na brąz renifery upadł nawet bez głosowania.)
Nie bardzo mogliśmy również udawać, że taka była koncepcja artystyczna produktu, gdyż karnacja bałwanków była nieomal identyczna z karnacją Pana od Małpiatek i mogło to nasuwać skojarzenia szkodliwe dla oceny z zachowania.
Z pomocą o poranku przyszedł doktor Szmetker – uczciwa, niemiecka chemia gospodarcza – z zestawem do make-up’u.
Biskwit i ja poszłyśmy poń w w pidżamach.
Nakładałam ten make-up razem z Biskwitem a’la Kate Titanic, zatem fakt, że produkt finalny wyglądał tak, jak wyglądał to doprawdy cud świętego Kominiarczyka.
Na miejscu Małpiatki odśpiewały pieśni okolicznościowe, wykonały pospiesznie i na odczepnego jakieś zet-pe-te, a potem rzuciły się do bufetu.
Nasza fauna poszła na pierwszy ogień,  zgodnie z zasadą, że nadnaturalne barwniki mają właściwości magnetyczne.
Małpiatki wbiły zęby w cukier, zapiły go gęstym od pianek kakao i zaczęły przegryzać sobie tętnice.
Był to znak, żeby ratować zastawę, docenić codzienną katorżniczą pracę personelu i ewakuować się z lokalu.
Co uczyniłam z dużą ulgą, gdyż Biskwit (w porywach do dziesięciu kilogramów) przesiedział imprezę w bocianim gnieździe mych ramion. Zstępowanie na ziemię okazało się zbyt ryzykowne dla kolekcji farb plakatowych i szopki z paper mache.

Imprezę uznać można by za udaną. Personel pochylił się nad wypiekiem, skomplementował wysiłek włożony w angażowanie progenitury w zajęcia z cukiernictwa, wypunktował pedagogiczne zalety współpracy nad plackiem, postawił za przykład... milczałam unikając wzroku oraz imitując skromność, nieśmiałość i wychowawczy profesjonalizm... i  wtedy do bufetu dopadła Dynia i wskazując palcem na bałwanki, zapytała oskarżycielsko z nienaganną dykcją i poszanowaniem zasad gramatyki: 'MUM, DID YOU DO... THIS? WHEN?'

(...)

©kaczka