[123]

[4 Nov 2014]

(...)
Z okazji Halloween Biskwit przebrał się za dynię.
Dynia złożyła sobie samodzielnie kostium z sukienki Kopciuszka (po transformacji), z brokatowych rajtek, ze srebrnych pantofelków i z kapelusza.
Wyszło bardzo tanio. Po pierwsze, wszystkie podzespoły kostiumu były ogólnodostępne w szafie. Po drugie, najważniejszy element przebrania Dynia robiła twarzą.
‘I am a crossed princess!’ i tu następowała seria wykrzywień podkreślających zaawansowane zdegustowanie jej królewskiej mości.
U Małpiatek monotematycznie. Wszystkie dziewczynki były księżniczkami (o różnym stopniu zadowolenia z życia), wszyscy chłopcy rycerzami, a pan od Małpiatek przemalowawszy pół twarzy na biało był monochromatyczny.
Tubylcza młodzież, która wieczorem masowo napływała z siatkami po węglowodany, wywarła na nas wyjątkowo dobre wrażenie. ‘Dzińdbry, dwidzenia, najuprzejmiej dziękujemy, było nam bardzo miło, mamy nadzieję, że nie przeszkadzamy, czy byłaby pani tak łaskawa...’ i tych węglowodanów przywłaszczali sobie tak po garsteczce. ‘Ależ proszę, proszę, może więcej?’ ‘Ach nie nie, dziękujemy, w zupełności wystarczy.’ [1]
Amatorszczyzna!
Ich anglosascy rówieśnicy w adekwatnej sytuacji zazwyczaj odgryzali ręce trzymające miski z węglowodanami. Pierwszego listopada angielskie pobocza dróg były pełne pustych misek, odgryzionych rąk i papierków po cukierkach.

[1] Nie wykluczam, że ta powściągliwość mogła mieć związek z formatem węglowodanów. Nasze miały kształt gałek ocznych wyłupanych przepracowanemu wyrobnikowi korporacji.

(...)

(...)

(...)
Ledwie przeminął Halloween już trzeba się brać za bary ze świętym Marcinem.
W tym roku Małpiatki z latarniami i śpiewem na ustach przemkną przez dwieście pięter domu spokojnej starości.
Derekcja jest przejęta rozmachem wydarzenia i niewiele brakuje, a przygotuje trójwymiarową makietę operacji, nada jej kryptonim i opracuje symulacje zdarzeń przy użyciu pionków od warcabów przesuwanych grabiami krupiera.
Jako jednoosobowa trójka klasowa spędziłam już półtorej godziny nurzając się w temacie. Biorca Derekcyjnych dylematów: którędy wejść, którędy wyjść, czy w kurtkach, czy bez, kto będzie pilnował plecaków, w którym miejscu przeciąć gromadnie ulicę i czy włączać w wydarzenie służby bezpieczeństwa i lokalną prasę?
Tyle mojego, że pod te dylematy Derekcja podała wino i krakersy, które zażywałam bez ograniczeń.
Norweski tymczasem reaktywuje wiedzę na temat ogniw połączonych, albowiem latarnia wymaga źródła światła, a nikt przy zdrowych zmysłach nie wręczy Małpiatkom świeczek i nie wpuści ich do pomieszczeń, w których emeryci i renciści mogą być podłączeni do butli tlenowych.


(...)
Od niedawna też uczęszczam na lekcje języka, co jest logistycznym koszmarem, a i specjalnie nie obfituje w zabawne historie, które można sprzedać na blogu, albo przerobić na scenariusz filmu.
Może z wyjątkiem tej, że Anglosasi  zupełnie nie odnajdują się w systemie, denerwuje ich koniugacja z deklinacją, za nic mają okoliczniki i bezokoliczniki  i życzyliby sobie, żeby prowadzący podał im do bezrefleksyjnego  przyswojenia na  pamięć pięćdziesiąt zdań typu: ‘Wydaje mi się, że ta gicz cielęca jest nie pierwszej świeżości.’, ‘Gdzie mogłabym  kupić pomarańczowe guziki do żakietu?’ oraz ‘To my wygraliśmy tę wojnę.’


(...)
Just nice?!

©kaczka