[124]

[7 Nov 2014]

(...)
Na pierwszy rzut oka wydaje się, że Biskwit w tej fabule obstawia role wyłącznie drugoplanowe.
Nic bardziej mylnego.
Złudzenie optyczne.
Biskwit jest mistrzem marketingu, heroiną public relations, a swoim jestestwem  (wiadomość z ostatniej chwili: dziewięć kilogramów i siedemdziesiąt cztery centymetry) zasłania wszystkie plany.
‘Och, gdybym to ja miała takie spokojne dziecko!’ – zwierzają się ze swoich najdzikszych marzeń matki przedszkolne, które swoje niemowlęta ubierają przez nokaut lub obezwładnienie paralizatorem. ‘Patrz jakie ono grzeczne! Patrz i naśladuj!’ – pouczają potomstwo zwisające z lamp lub wygryzające dziury w lamperiach. ‘Toż to anioł wcielony! Ono nigdy nie płacze! Ileż bym dała za taki egzemplarz!’ – mówią popatrując zazdrośnie.
W miejscach publicznych Biskwit dba o swoją reputację.
Siedzi nieruchomo w wózku, emituje szarm i uśmiecha się łagodnie, z wyrozumiałością, jak pielęgniarz do pacjentów na oddziale zamkniętym.
Niedawno zgubiłam się z Biskwitem w windzie.
Budynek użyteczności publicznej miał trzysta pięter.
Zależało nam, aby wysiąść na trzynastym.
Winda ciskała nami po wszystkich piętrach, łącznie z piwnicami i strychem, starannie omijając trzynaste.
Gdzieśmy się nie zatrzymały tam zawsze ktoś do windy wsiadł.
Zazwyczaj - taka specyfika urzędu - mocno zirytowany.
I wystarczylo, słowo daję, jedno spojrzenie na Biskwita, jedno sztachnięcie się Biskwicią emanacją, a petenci odmieniali swe życie.
Wychodzili z windy tańcząc, przytulali przechodniów, czynili zmiany w testamentach na rzecz schroniska dla zwierząt, wybaczali zniewagi kuzynowi z Poppenbüttel oraz  przysięgali na kolanach, że od dziś już będa lepsi i nie zapomną o regularnym zażywaniu witamin.
(Powinnam chyba pobierać prowizję?)
Tak postrzega Biskwita opinia publiczna.
Czarodziejskie, zrównoważone emocjonalnie niemowlę o uśmiechu, który kota z Cheshire wpędziłby w kompleksy.
Czarodziejskie niemowlę w gabinecie lekarskim zabawia personel pokazując, że potrafi suchą nogą przejść przez wodę samodzielnie wypijaną ze szklanki.
Personel bije brawo.
Matka za plecami personelu przeciera oczy w zadziwieniu.
Ta sama sztuczka za zamkniętymi drzwiami i bez widowni kończy się symulacją potopu i ciskaniem szklanką w matkę. Również w Matkę Ziemię.
Przez Biskwita rozdwaja mi się jaźń jak końcówki zaniedbanej koafiury.
Biskwit w domu to 'Ballada o Januszku'.
Kto nie widział dziesięciomiesięcznego niemowlęcia, które w histerycznym spaźmie tłucze pięściami w podłogę, bo mu ograniczono dostęp do tasaka, nożyczek, prądu stałego, żyletek lub rolki kolczastego drutu,  ten nic nie widział.
W domu podstawową odmianą retoryki Biskwita jest wrzask. Biskwit suponuje przez krzyk, a implikuje przez pisk.
Sztuka perswazji obu stron oparta jest głównie na działaniach siłowych (niemowlę), albo tłuczeniu głową w ścianę (matka). Bo co zrobić w sytuacji, gdy Biskwit nie chce oddać łyżki, którą życzy sobie być karmiony? Albo gdy próbuje przekąsić zestawem peruk z plejmobilu i zaciska przy tym szczęki jak mastiff? Albo gdy nie chce wyjść z kosza na śmieci?
Nadto Biskwit upodobał sobie sparringi, a w nich ciosy powyżej pasa. Szczególnie łamanie nosów ‘z główki’ i przegryzanie tętnic szyjnych.
Biskwit nie ma względów dla nikogo, nawet dla Dyni.
To nieco zrozumiałe, bo Dynia przenosi Biskwita w różne miejsca, zwykle niezgodne z wolą transportowanego. Biskwit szybko sobie wykoncypował, że przenoszenie ma związek z łamaniem praw człowieka i ograniczaniem mu dostępu do luksusowych dóbr.  Wypracował zatem dwie techniki, albo namolnie wraca, albo czeka aż Dynia wyjdzie z domu. Ostatnio wyszła i nie zamknęła w sejfie trzystu dwudziestu dwóch nalepek z geografią polityczną państw Ameryki Południowej.
[uczcijmy minutą ciszy]
Biskwit, który na mieście ubiera się w trymiga, postawiony przed tym zagadnieniem w domu wciela się w ośmiornicę pracującą nad ścieżką dźwiękową do 'Egzorcysty'.
Wreszcie tenże Biskwit, który przy licznej widowni ... pstryk... i zasypia od ręki, w samotności swej sypialni karmi się dramatem, urządza demonstracje, szlocha i smarka, protestuje przykuwając się do szczebli łóżka, ciska w przechodniów pociskami z wypchanych zwierząt i stopą blokuje drzwi między jawą a snem.
Jeśli odłowicie kiedyś butelkę po Nervosolu, a w niej kartkę ‘RATUNKU!’ to na pewno moja.


©kaczka