[19]

[4 Jan 2013]

(...)
Motto:
Patient: Is it a boy or a girl?   
Obstetrician: Now, I think it's a little early to start imposing roles on it, don't you?
(Monty Python’s Meaning of Life)

Oświadczenie: Biskwit jest kobietą, choć faktycznie na poprzednim zdjęciu lansował się w męskiej pidżamie.
A tu również dla zmyły, we wdzianku z kwiatkiem... po tatusiu.

(...)
Mówią jaki Sylwester taki cały rok.
Tedy porzuciliśmy składanie szafy, niedokończone przejście do Narni, zgarnęliśmy dziatki i udaliśmy się na imprezę.
Taką tam składkową międzynarodówkę, gdzie każdy przynosi butelkę wina i swoje emigracyjne pretensje.
I gdzie nawet pies choć rosyjski to z paszportem z Houston.
Dyni się podobało, mimo, że  fobia powodowana obecnością psa irytująco broniła jej dostępu do bufetu. Biskwit przez chwilę był atrakcją, ale wypadł z peletonu, gdy okazało się, że Jankesi wnieśli młodsze. Nieomal w drodze z porodówki.
Dla licznych, samobieżnych dziatek zabrakło wodzireja, więc wodziły się same. Głównie na pokuszenie.
(A ja cieszyłam się, że to nie na mojej kwaterze i że nie ja będę sprzątać.)
Kusząca była maszyna do karaoke, a w niej ‘I am a Barbie girl’.
(Obok Hamleta, prawdopodobnie najbardziej znany duński wkład w europejską kulturę.)
Dziatki sfiksowały na Barbie, poszło tego ze dwieście razy, każde w innej szczerbatej interpretacji. Wiem, bo przypadkowo, uziemiona przez jedzącego Biskwita, miałam miejsce w pierwszym rzędzie.
Jedyna przerwa w nadawaniu nastąpiła, gdy małej Dunce niespodziewanie wypadł ząb i wszyscy padli na kolana, by szukać.
(‘Za pierwszy dostałam szczoteczkę do zębów, a później to już tylko pieniądze...’  ¬ wyznała jakby rozczarowana Dunka. Może Zębuszka płaciła w koronach? )
Reszta dość tradycyjnie.
Niemcy zażyczyli sobie oglądania ‘Dinner for One’.
Duńczycy też, ale woleliby żeby NDR nadało im przed północą.
Brytyjczykom wszystko się podobało, nawet chleb ze smalcem.
Jankesi wypełniali sobą każdą chwilę ciszy i prześladowali nieuzasadnioną emfazą [1].
(Nie iżbym przeczyła, że córki mam udane i różane, więc kupuję frazę, że Bóg mnie nimi z wysoka pobłogosławił, ale już niekoniecznie, że obie (!) mówią z idealnym brytyjskim akcentem. Obie! Awsome, dude! Fab! and Wunderbar!)
...oraz nie omieszkali mnie speszyć pytaniem, czy w Europie nie występują peleryny do karmienia osesków?
Możliwe, że była to zwykła ciekawość, a możliwe, że tylko mnie wydawało się, że futruję Biskwita dość dyskretnie.
A Biskwit jadł.
Dziatki wyły ‘Life in plastic, it’s fantastic’, albo ciskały w siebie spyżą.
Pies wyżerał to, co spadło na podłogę, ale przy pierwszych fajerwerkach puścił pawia.
A był to duży pies, a dziatki sypały żywnością na lewo i prawo.
Przy pierwszych fajerwerkach nieletni podzielili się na dwa obozy.
Część zsikała się w gacie, część osmaliła sobie grzywki.
Dynia, o dziwo, była w grupie tych z łuną nad grzywką.
A Biskwit jadł.
Potem Duńczycy wspięli się na meble i tradycyjnie wskoczyli w Nowy Rok, a my wygraliśmy noworoczny kwiz, bo nikt nie odgadł, że w nieoznakowanej karafce przynieśliśmy mołdawskie, czerwone deserowe. Na mój gust wyciśnięte z porzeczek.
Furda wygrana, jaką przyjemnością było wypróbować zawartość pozostałych piętnastu karafek!

[1] Genezy tej narodowej emfazy upatruję w metodach wychowawczych. W dni, gdy Fuehrerem ‘Rezolutnych Lisków’  jest ‘nasza pani z Brystolu’ dzieci podśpiewują neutralne ‘The wheels  on the bus’. W dni, gdy obowiązki przejmuje ‘nasza pani ze Szkocji’ Liski uczą się słów ‘powstanie, niepodległość, William Wallace’.  A gdy rządy przejmuje ‘nasza pani z Teksasu’ Dynia wraca do domu skandując ‘Dynia is special, Dynia is special’.
Ponoć każdy z Rezolutnych skanduje tak o sobie.
Jak na zgrupowaniu Amwaya.

(...)
I byłoby to wszystko banalne, trywialne i bez znaczenia.
Byłoby.
Gdyby nie weszła ona.
Pod chustką na głowie ledwie odrastajcy kruchy  jeżyk, dwa poronienia, sześć serii chemii, radioterapia, shit happens, chłoniak i nie chciałam was martwić.
I gdyby się nie rozsypała nad kołyską z Biskwitem.
Rozsypałyśmy się obie.
Jakoś tak, że nad kołyską Biskwita krążą jedynie wróżki od smutku i rozpaczy.

©kaczka