[24]

[15 Jan 2014]

(...)
Minął miesiąc.
Możliwe.
Dni mi się posklejały z nocami, a noce z tygodniami i pytana z zaskoczenia, nigdy nie umiem odpowiedzieć, czy to akuratnie styczeń, grudzień, czy rocznica zburzenia Bastylii.
Jedynie z niedzielą jest łatwo.
Niedzielę rozpoznaję po zamkniętych sklepach.
Biskwit jakby nieco okrzepł, ale z asanów noworodkowej jogi nadal poważa jedynie tę ‘papugę na pirackim ramieniu’, co ogranicza wiele podtrzymujących życie czynności, na przykład smarowanie chleba masłem.
(Rzuciłam masło.)
Do tego jest Biskwit niesłychanie wylewny, czego dowodem ślady serwatki na moich plecach.
W poniedziałek wpadła z lotną, poświąteczną kontrolą hippizująca położna w powłóczystej szacie i z kadzidełkiem.
Okadziwszy moją jaźń, przeszła bardzo bezpośrednio do rzeczy.
- Imaginuj sobie zasysanie moreli waginą i waginą tę morelę przeżuwaj – rzekła – albowiem winnaś nieustannie ćwiczyć mięśnie Kegla.
Ot, tak mi właśnie powiedziała. Bez wstępu, czy uprzedzenia.
Znać, że ten kraj dał światu Beate Uhse.
Położne na pruderyjnej Wyspie mówiły półszeptem o ‘zaciskaniu dolnych części’ i nerwowo chichocząc wsuwały w książeczkę zdrowia nieśmiałą ulotkę na temat.

(...)
Gdzieś przy wypełnianiu kwitów, a to wszak od dwóch miesięcy nasza rutynowa rozrywka, Norweski zapytał: Czy mogę w rubryce ‘wykonywany zawód’ wpisać ci, kaczko, ‘Hausfrau’?
(Nie, nie krzyczcie na Norweskiego, nie uczynił tego ze złej woli. ‘Hausfrau’ kontra ‘mikrobiolog kliniczny płci żeńskiej’ dla kogoś kogo ominęła reforma ortografii to przy sto czterdziestym kwicie wygodna, ekonomiczna alternatywa.)
Jednak dało mi do myślenia.
Że się jednak wciąż uporczywie trzymam  tego poprzedniego życia.
A przecież do tego co tu, winno mi być bardziej po drodze.
Że oto w sąsiednim domu Bunsen wymyślił palnik, że tuż za rogiem wykładała ‘najpilniejsza uczennica Husserla’ i że drożdżówki tu nieomal takie same, a maślanka dostępna w czterdziestu pięciu smakach.
Może zatem to wszystko: teksańska placówka edukacyjna Dyni, intensywne kontakty z jej byłym zakładem wychowawczym, listy do sąsiadów z pytaniem, czy róża w naszym byłym ogródku przetrwała huragan (cóż mnie nagle zaczęła obchodzić ta róża!) oraz fakt, że ciągle jeszcze nie złożyłam wypowiedzenia, to moja pępowina?
I że trzeba ją będzie wreszcie przeciąć.

(...)
Z cyklu: miejscowa fantazja.
- Dyniu, a jak nazywa się twoje przedszkole? – zapytał Rubenito.
Po czym wymienił nazwę swego, a mogło być to Stalking Beans lub Magic Beanstalks lub Very Happy Beans. W detalu nie pamiętam.
Dynia uczyniła: yyyyyyy...?  i szukając ratunku zwróciła się ku Norweskiemu.
- Deutsch-Amerikanisches Institut...


(...)
Noworodek retro w erefenowskim wdzianku po tatusiu.

©kaczka