1192-1193

[11-12 Feb 2012]

(...)
Zzieleniała ledwie stoję.
Dwie sekretarki dyskutują, o której wolno mi w takim razie wyjść z pracy, by nie zaszkodzić krajowemu produktowi brutto i globalnym współczynnikom absencji.
Resztką pozieleniałej świadomości zauważam pewne pokrewieństwo procedur ze studenckim ośrodkiem zdrowia albo wczesną podstawówką.
‘Psze pani, rzygam, mogę iść do domu?’
Tyle, że wtedy dom był za rogiem, teraz jest sto kilometrów dalej.
Owijam się w kurtkę, wychodzę, w żołądku mam wszystkie morskie choroby świata.
I gdy sobie tak rzygam w toalecie pociągu klasy drugiej, to na myśl mi przychodzi, że się tak nie da.
Żyć.
Że dosyć.
Basta.
Że po dwóch latach kompletnie się wyczerpałam.
Skończyłam się.
Nie ma mnie.
Że to, że ktoś mógł mnie posądzić o to, że mam lat mniej niż dwadzieścia jeden to dlatego, że z permanentnego zmęczenia rozmazały mi się rysy.
Utraciłam ostrość.
A jednocześnie inna myśl mnie trawi, że i tak ciągle za łatwo, za prosto.
Mogłabym, dla przykładu być w ciąży i z definicji womitować sobie w codziennych podróżach.
Sto kilometrów dalej resztką sił wpełzam pod kołdrę, z delirycznego snu budzą mnie małe pierożki łapek na siłę otwierające mi oczy:
- PAAAAAAAAAPA! LOOOOK! MAMA POOOOORLY!
- A może faktycznie jesteś w ciąży, kaczko? – wspina się Norweski na wyżyny empatii.
Zapadam się w otchłań materaca.
Zamyka się nade mną kołdra.
Litości.
Litości i amnestii.


(...)
Między jednym a drugim rotawirycznym snem odnotowuję, że Dynia opowiada komuś w słuchawkę o tym, jak ‘mama poorly toilet BŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁŁEEEEEEEEEEEEEEEEEGH!’
Jak nic opowie o tym i jutro w ochronce.


©kaczka