[362]

25 Jun 2017]

(...)
To było tamtej jesieni.
Siedziałam na niewygodnym, twardym krześle przy oknie, w oddali błyskało Atomium, trawiła mnie gorączka, a przewodniczący komisji, zgodnie ze zwyczajem, przedstawiał zebranych. Imię, nazwisko, stopień, krótka nota biograficzna, proszę powstać i pomachać zebranym.
Trochę słuchałam, trochę próbowałam sobie przypomnieć, ile już od rana zażyłam paracetamolu, gdy do uszu mych dotarło, że mowa o ekspertce w mej własnej dziedzinie, specjalistce od, autorce tego i owego, właścicielce i współwłaścicielce patentów,  mikrobiolożce z prawie dwudziestoletnim stażem.
- Oooo! – pomyślałam, odklejając rozpalone czoło od chłodnej szyby. – Pokażcie mi ją! Gdzież ona? Pójdę i poproszę ją, aby została mi Hanną Krall dla mej kariery mikrobiologicznego Mariusza Szczygła.
Ale jak okiem sięgnąć, nikt nie podrywał się z krzesła.
Do chwili, gdy siedząca tuż obok Islandka  kuksnęła mnie w bok, jak to pewnie Islandczycy czynią z wyrzuconymi na plażę orkami, by ocenić, czy jeszcze żyją i rzekła, że to o mnie mówi przewodniczący i że swoją inercją sabotuję wszystkim długość przerwy na kawę. A ona ma do napisania jeszcze siedem raportów przed obiadem. Więc?
Więc wstałam, pomachałam, a potem potknęłam się o dysonans i czym prędzej usiadłam pod ciężarem odkrycia.
Zdałam sobie bowiem sprawę, że kompletnie zlekceważyłam, ile pożytecznych dla ludzkości i całkiem niegłupich rzeczy wykonałam w swym życiu.
I ile jeszcze prawdopodobnie mogłabym zrobić.
I wydłubałam z pamięci tę chwilę, ten moment, gdy po raz ostatni odwieszałam swój laboratoryjny fartuch, który ledwo już wtedy opinał trzydziesty czwarty tydzień Biskwita. Obok mnie stał mój szef, ja wydłużałam w nieskończoność mycie rąk zaciągając się tym charakterystycznym odorem przestrzeni, którą z ludźmi dzielą bakterie i myślałam, że oto nastąpił nieodwracalny koniec kaczki-mikrobiologa. A mój szef jakby czytając w tych myślach mówił, że nie wierzy, że nie powrócę do zawodu, że w mych żyłach płynie przecież  agar, a ja sama długo nie wytrzymam bez towarzystwa jednokomórkowców (zakładam, że miał na myśli mikroorganizmy, nie zaś niektórych kolegów z pracy). 
Wychodzi na to, że wytrzymałam trzy i pół roku.
Przeszłam sześciotygodniowy proces rekrutacji.
Opowiedziałam swój życiorys rozmaitym, czasem pewnie zupełnie przypadkowym ludziom na czterech kontynentach.
Rozwiązałam kilkanaście zestawów testów psychologicznych, które miały ujawnić, czy cierpię na kompleks Edypa i czy moczę się przed publicznymi prezentacjami?
Dobrowolnie poddałam się testom na zażywanie substancji odurzających.
I oto za dwa tygodnie znów będę mogła do woli zaciągać się odorem bakterii.
Będę krzyczeć na ludzi i wymagać, by robili to, co im mówię.
(Czyli mniej więcej, tak jak w domu, ale będą mi za to płacić!)

©kaczka