[358]

[14 Jun 2017]

(...)
W siódmym roku macierzyństwa zupełnie przez przypadek i od niechcenia, osiągnęłam Olimp doskonałości w dziedzinie organizowania imprez urodzinowych dla nieletnich.
Jeśli bowiem urządza się taką imprezę w hangarze wypełnionym po sufit piłeczkami z gąbki, w niedzielny poranek, w najgorętszy dzień w roku, to w tym hangarze nie ma nikogo innego oprócz znudzonego i nieszczęśliwego dozorcy, znudzonej i nieszczęśliwej bufetowej oraz tej gromady kurdupli, których zaprosiło na swoje urodziny twe dziecko.

(Nie ma też tlenu, ale w tych okolicznościach to nawet zaleta.)

I oto nagle te kurduple wierzą, że cały ten obiekt – te wszystkie kulki, trampoliny, zjeżdżalnie, kosmiczne wirówki, ośmiornice zero-gravity i trójkołowe rowerki  - wynajęłaś w swej nieskończonej hojności wyłącznie dla nich.
(- I niech tak zostanie. Tej wersji się trzymajmy – rzecze kaczka i dyskretnie wypina pierś, na której połyskuje werbalny, diamentowy order ‘wszyscymizazdroszcząorazjesteśnajfajniejsząmatkąwcałejgalaktyce’)
Była to wyjątkowo samoobsługowa impreza. Jak nigdy! Wystarczyło, co jakiś czas uzupełniać spyżę i dolewać trunki, a po czterech godzinach poodklejać lub zeskrobać półprzytomnych uczestników częściowo pozatapianych (jak onegdaj Han Solo w karbonicie) w plastikowych elementach rozgrzanego hangaru, ugnieść ich na powrót w jakieś ludzkopodobne kształty i wydać opiekunom prawnym.
Na pohybel!
Dynia ma siedem lat.
Jest jeszcze lepszą wersją siebie niż rok temu, choć już wtedy była doskonała.
(Rzecz jasna, występują pewne rysy na tej Dyńskiej nieskazitelności charakteru, ale jako rzecze Norweski 'i w najlepszym serniku trafiają się czasem rodzynki'. W tym wypadku, nie zaprzeczam, być może są to rodzynki słowiańskie, dziedziczone po kądzieli. Takie maleńkie rodzynki sabotażu z lontem lub detonatorem, których eksplozje znoszą z kursu statek Ordnung Enterprise.)
I tylko żal, że siedmiolatkę w rozmiarze sto trzydzieści cztery centymetry tak już trudno przytulić, aby z objęć nie wystawały żadne kończyny i wypustki.

(...)
Tydzień temu zmaterializowała się Wynajemcowa.
Był wieczór. Pół ulicy siedziało na trawniku u sąsiadów. Dzieciny wypchane owocami zwisały z gałęzi czereśni jak zegary surrealistów.
Wynajemcowa nadjechała czarną wołgą.
Cztery razy.
Możliwe, że próbowała pozostać niezauważona, ale przy obowiązującej prędkości siedmiu kilometrów na godzinę oraz z powodu zasieków z gumy do skakania, dokładnie ją sobie cztery razy obejrzeliśmy, nim zatrzymała się po kolejnym okrążeniu gdzieś za śmietnikami i nadpłynęła z pytaniem, czy parkiet już się aby naprawił?
- Ale, że jak? Samoistnie? A nie, samoistnie to nieeeee, pani Wynajemcowo.
Przysięgam, dawno już nie widziałam tak szczerego zdziwienia na niczyjej twarzy, gdy przez neuron Wynajemcowej w końcu przebiła się ta informacja, że parkiet w naszym lokalu sam nie odrasta.
- ... ale korzystając z okazji, pani Wynajemcowo, gdzie jest list, w którym prądotwórca wyliczył, ile nam pani wisisz za suszenie grzyba-który-nie-był-grzybem silnikami od boeinga?
W tym momencie Wynajemcowa przypomniała sobie o czternastu włączonych żelazkach, które zostawiła w domu i mamrocząc coś o tym, że ojojojoj, listy to jej notorycznie giną, bo w końcu mieszka w tym jej pałacu siedmiu synów, a każdy ma żonę, a każda żona przynajmniej dwójkę dzieci, rzuciła się do ucieczki.
Prawdopodobnie, gdzieś wśród tych zaginionych listów leży w takim razie również nasze wypowiedzenie.
Bo – i to jest ta szalenie optymistyczna wiadomość – przeprowadzamy się!
Na drugą stronę ulicy.
Bliżej czereśni.
I tym razem, uprzedzając nieuniknione pytania, wbrew tradycji nikogo tym razem nie będę przy okazji rodzić.
Przysięgam.
(Acz, trochę szkoda, bo te córki to jednak chyba naprawdę nieźle mi wychodzą.)

©kaczka