[138]

[27 Jan 2015]

(...)
Przez dziewięć miesięcy życia utajonego, dzień w dzień (roboczy), punktualnie  o szesnastej czterdzieści Biskwit zakasawszy pępowinę, rozsiadał się w fotelu pociągu klasy drugiej i zażywał pięć rolek wegetariańskiego sushi z supermarketu [1], które to popijał mleczną kawą [2] z widokiem na trzy hrabstwa.
Na skutek tej homogennej diety rozpoznawano nas i w supermarkecie i w pociągu.
W 2014 nie było okazji.
Sushi w tej Wurstenbergii to produkt luksusowy. Podawany albo w lokalach z krochmalonym obrusem i krochmalonym kelnerem, albo wydawany na wynos w cenie złotych obrączek wycinanych z trufli.
Tęskniłam.
Z tej tęsknoty uniosłam wczoraj nocą z supermarketu nikczemnie małe pudełko zawierające sześć mikroskopijnych kulek ryżu z nadzieniem [3].
Plan był taki. Wszyscy śpią. Spożywam w samotności.
Norweski nie spał.
Niech tam, gotowa byłam mu odpalić kulkę.
Nie przewidziałam jednak, że odgłos otwierania plastikowego pudełka ocuci najgłębsze ślady pamięciowe w Biskwicie.
Biskwit zerwał się z głębokiego snu, zażądał kodu dostępu i skonsumował.
Na dwa razy.
Po jednej kulce w każdy polik wymalowany przez Wróżkę Zębuszkę na ‘rozgorączkowany cynober’ (nowy kolor w skali Pantone?), a potem w ryk, że za mało, że jeszcze, ale że haaaaaaalo!, skandalicznie się nie sprawdzamy jako maszyna do taśmowego wydawania ryżu z chrzanem i półżywą flądrą.
Cud żeśmy zdążyli spożyć po sztuce i nie zadławić się przy tym wyrzutami sumienia.

[1] Sainsbury's, dziewięćdziesiąt dziewięć pensów, ż a d n e inne nie spełniało ciążowych urojeń o idealnym rozmiarze ziaren ryżu, pierwszorzędnej teksturze kulki i ogórku przyciętym w słupek o perfekcyjnym kształcie.
[2] Starbucks na zimno w plastikowym kubku, w promocji za dziewięćdziesiąt dziewięć
[3] pięć ojro czterdzieści dziewięć centów, rozbój w biały dzień

(...)
Dynia w ogniu.
Na skutek wymiany przedszkolnej przywiozła sobie z wizytowanej,  niemieckiej placówki irytujący tik językowy (zaczyna każdą wypowiedź, w każdym języku od ‘AAAAber...’) i porcję autochtonicznych drobnoustrojów, których nie rozpoznały przeciwciała trenowane na smarkach Małpiatek.
Dynia leży, goreje jak krzak i słabym głosem domaga się animowanych filmów z Barbie w roli głównej i w opcji infinitive loop.
Biskwit płonie.
Oraz wyrzyna.
Niby zęby, a  faktycznie to ludność cywilną, konkretnie zaś kaczkę.
Dźwiękiem i smarkiem.

(...)
Test Rorschacha.
[mryg]

©kaczka