947

[14 Nov 2011]

(...)
Dynia – miniatura człowieka – zaczyna nadawać w ludzkim na naszej częstotliwości.
Nasza cywilizacja nie jest na to gotowa.
- O co jej, u diaska, z tą wydrą? – zachodziliśmy w głowę pół niedzieli, bo Dynia uparcie nadawała sygnał: Ater! Ater! Ater!
Otter?
...
...
...
???
... dopiero, gdy przedstawiła stosowną pantomimę, dopiero, gdy wyjęła rekwizyty w postaci naczyń kuchennych, spłynęło na nas natchnienie.
Water!
(Z akcentem wiejskiego bumpkina z Yorkshire.)
Mam mieszane z tego uczucia.
Chłonie miejscowy przez osmozę.
Pół roku w ochronce. Tydzień w tydzień.
Nic dziwnego, że ater! a nie równanie ciągłości strugi, albo fundamentalne zagadnienia lepkości cieczy.
Gdybyż tylko ta ochronka mniej frywolnie podchodziła, do nie tak w końcu licznych, reguł własnej, praojców gramatyki!
Żebym nie musiała czytać w listach, że, dla przykładu, Dynia has took.
Bo skoro tak pisze ochronka to i pewnie tak do Dyni mówi.
Wziołam i poszedłam.
Na razie ciągle jeszcze pocieszam się, że ater! powiedzieć łatwiej niż równanie, lepkość lub strugi.
Tak jak ta! zamiast thank you!

(...)
Patriotycznie.

(...)
Pół roku w ochronce.
Pół roku w pociągu.
Jestem znużona.

(...)
... a u Hawajskich w sobotę baranie steki na masełku...



©kaczka