[390]

[20 Aug 2018]

Kaczkopolis. Architekci bez wytchnienia kładą plany nowej republiki.

(...)
Zakończenie roku szkolnego nie przyniosło wcale wyzwolenia od codziennej udręki dostarczania cherubiąt do placówek wychowawczych. Podniosło jedynie tę udrękę na kolejny, bardziej wyrafinowany  poziom.

Władze dwóch okolicznych miast i łączacych ich torowisk, a konkretnie to jakiś nienawidzący ludzkości Stavro Blofeld, zażądały rearanżacji wszystkiego. W tym celu zerwano asfalty, wywleczono na powierzchnię kanały, przestawiono domy, jeziora przelano w inne miejsca, a przy okazji zastąpiono dysfunkcyjną komunikację miejską jej jeszcze bardziej (choć to po ludzku  wydaje się zupełnie niemożliwe) dysfunkcyjnym erzacem. Landszaft, jak okiem sięgnąć, wygląda jak dzień po ataku monstrualnego kreta z kosmosu.
Projekt planowo ma trwać miesiąc, ale to samo onegdaj mówiono o tym nowym lotnisku w Berlinie, więc zachowuję umiarkowany optymizm.

Pierwsze dni sierpnia, czas, gdy funkcjonowało jeszcze przedszkole, ale młodzieży szkolnej należały się już półkolonie, wspominam jako okres, gdy wstawałam o piątej, hulajnoga, pociąg, autobus, tramwaj, hulajnoga, nie-zgubić-żadnego-dziecka, skrótem przez ogródki działkowe, pociąg, hulajnoga i już przed dziesiątą byłam w pracy.

Skrót przez ogródki działkowe w sezonie klęski urodzaju skutkował zazwyczaj a to siedmiokilową cukinią, a to wanną porzeczek, a to pomidorami wielkości piłek futbolowych. W cieniu i wodnej mgle ludzkość bywa nadzwyczajnie hojna i życzliwa. Odwrotnie niźli w autobusach zastępczych, gdy musi zrobić miejsce dla cukinii i hulajnogi. (Jednocześnie okazuje się, że jedną dorodną cukinią przerobioną na placki ziemniaczane można żywić czteroosobową rodzinę przez ponad tydzień. Byleby je tylko porządnie przypalić, bo religia zabrania Biskwitowi jedzenia chlorofilu.)

W sierpniu Montessorianie zaapelowali, by w czynie społecznym skopać teren pod trawnik, bo akurat ich podwórko ominęły plany Blofelda. Zapisani byliśmy całą rodziną w najupalniejsze z niedzielnych popołudni. Tymczasem, dwa dni wcześniej podczas zakończenia roku szkolnego (tym razem ja przyniosłam wegańskie kotlety, a rolę czarnego charakteru odebrała mi australijska matką z sałatką z mielonego z koali) Biskwit z bandą poddanych sobie kurdupli zaczął wydłubywać z tej ziemi szklaną stłuczkę, butelki po Budweiserze i od niechcenia dekorować nimi low-fat, no-meat sojowy sernik z czekoladą z cykorii na talerzach dyrekcji i trójki rodzicielskiej. W ten sposób Biskwit nie tylko wywinął siebie i nas z tego czynu społecznego, ale jeszcze sprawił, że w wyniku detalicznych oględzin terenu okazało się, że ziemię należy zerwać do wysokości minus czwartego piętra schronu przeciwatomowego usytuowanego pod przedszkolem. Najpewniej buldożerem.
(Nie wiem, czy te potłuczone butelki leżały tam naprawdę od czasów Reagana. Biskwit odmawia składania zeznań bez obecności adwokata.)

Również w sierpniu na naszej posesji złe wstąpiło w naturę.
Jeż-neurastenik potrząsał nocami szopą na rowery. Przyklejone u powały jaskółki mnożyły się na potęgę, defekując na najbardziej reprezentacyjny kawałek tarasu, jak pozbawione samokontroli maszyny do produkcji guana, a wreszcie jakiś ornitologiczny Kain wypchnął z gniazda dziobatego Abla prosto w miskę müsli należącą do Biskwita. Ponieważ nie było świadków zdarzenia, ani chętnych do przeprowadzenia sekcji zwłok, pozostanie niewyjaśnionym, czy nieboszczyk nie przeżył upadku, czy utonął, czy może skonał z przeżarcia. Dwa dni później, podobna bratobójcza napaść miała miejsce po drugiej stronie dachu, gdzie zalęgły się gołębie. W tym wypadku potencjalny nieboszczyk wylądował na naszej wycieraczce, gdzie siedział smutno gulgocząc, a potem zniknął w niewyjaśnionych okolicznościach. (W wersji dla Biskwita: wspiął się po ścianie używając czekana oraz lin i wrócił na piechotę do gniazda.) Ledwieśmy nad tym przeszli do porządku dziennego, a już kot sąsiadów upolował kosa z gniazda na jabłonce za płotem i triumfalnie przeszedł z ofiarą wśród bawiącej się w ogródku młodzieży. Patriarcha kos miast zaatakować kidnapera, lotem koszącym napadł na młodzież i to była ta kropla, która przelała mój naparstek tolerancji. Dość tej ewolucji, weganizmu, pokoju, miłości, szachów, Krystyny Czubówny i Davida Attenborough! Z myślą o następnym sezonie doboru naturalnego zamówiłam w Chinach elektronową atrapę orła bielika (rozstaw skrzydeł siedem metrów, ruchoma, obrotna głowa z fotokomórką, zamiast oczu dwa lasery kryptonowe a w bonusie playlista z boomboxa zawierająca głosy siedemnastu gatunków sępów, sapanie sowy pójdźki, największe przeboje Krzysztofa Krawczyka i kompilację sejmowych wystąpień ministra Szyszko.) Tę wyklepaną w garażu w Pekinie atrapę cynicznie i bez skrupułów planuję przybić na słupie na środku podwórka tuż obok niedźwiedzia grizzli z poliestru uzbrojonego w sterowany dżojstikiem miotacz płomieni i wulgaryzmów.
Jak czule nie myślałabym o faunie i florze oraz przyszłości planety to zeskrobanie z okien i parapetów tony zasuszonego guana, przenoszenie szopy w tę i z powrotem, wyplątywanie ptasich kamikadze z dziecięcych koafiur, całodobowe tupanie po dachu jakby gołębie przychodziły na świat w holenderskich chodakach, hobbystycznie składały meble z Ikei lub tańczyły flamenco, dwa pogrzeby (w tym jeden pod osłoną mroku) skutecznie wypłukały ze mnie miłość do bastardów Matki Natury. A przecież nawet nie wspomniałam o wijcach, z którymi szarpałam się o kubły na śmieci, o choince ciskającej w nas szyszkami, o ślizganiu się na dzikich śliwkach i o tym, że gdy uzbrojona w teflonową rękawicę kuchenną upiłowałam oset z ambicjami sekwoi i zdeponowałam jego szczątki w kuble na odpady organiczne to on tam kompletnie odłączony od korzeni i w ciemnościach, euforycznie zakwitł i wyprodukował nasiona!

W sierpniu również importowaliśmy z Ojczyzny zaprzyjaźnioną osiemnastolatkę, by dopilnowała nam Dyni i Biskwita. Dla mnie było to ekscytujące doświadczenie – antropologiczne safari wśród wąwozów pooranych różnicami pokoleń. Dla osiemnastolatki - spotkanie z przedstawicielami obcej cywilizacji reprezentowanej przez Biskwita. Ponoć najtrudniejszy był dzień, w którym Biskwit wyszedł przed dom w pidżamie, przywiązał się do ulicznej lampy paskiem od szlafroka i piskał żałosne mamomamomamomamomamo, a wszystko to w odwecie za nietrafny kształt kanapki podanej mu na śniadanie. Wrażliwa osiemnastolatka przeszukała internety w temacie, ile może wytrzymać dziecko bez jedzenia, a w obliczu sprzecznych informacji wykonała naprędce kilkanaście modeli kanapek, z których ostatecznie Biskwit wybrał jeden i skonsumował siedząc na wycieraczce bo tak. Po tak traumatycznych przeżyciach osiemnastolatka nawróciła się na drogę cnoty, poprzysięgła, że zda maturę, zaczęła czytać klasyków, w tym Huxleya (recenzja: zero fabuły, prawie nic o seksie) i złożyła dobrowolne śluby czystości i bezdzietności. Biskwit za to złożył raport do statku-bazy, że ludzkość (z okolicznościowym wyjątkiem matki i jednej naszpani z przedszkola) można prowadzać na pasku (również tym od szlafroka).

A potem dzieciny wyjechały na wakacje do Hauptcioteczki. Od kilku dni w domu wszystko leży na swoim miejscu, pod stopami nie chrzęszczą ludziki z plejmobilu ani okruchy precli, nie zostało już nic do uprania, jaskółki lecą do Afryki, pod zamek nie podchodzi las, a w uszach dzwoni cisza.
Zaraz oszaleję.

©kaczka