[292]

[16 Aug 2016]

(...)
Czy Państwo już zaprenumerowali?


(...)
Przedwczoraj na północy.
Wczoraj na południu.
Jeśli poniedziałek to jesteśmy w domu.
Powrót do domu wcale nie sprzyja organizacji i rutynie.
Może jedynie o poranku, gdy oto dobrowolnie wstajemy jeszcze nim Biskwit otworzy oko, aby Dynia zdążyła na swój stacjonarny obóz językowy.
Obóz Dynia sobie chwali.
Z uwagi na nadwyżki sinologów i japonistów produkowane przez wydział miejscowego uniwersytetu, w obozie oprócz Dyni biorą udział głównie mali germańscy samuraje.
Już pierwszego dnia Dynia zażądała, abym w ramach drugiego śniadania, zamiast kanapek z masłem, lepiła jej z ryżu Millenium Falcon razem z załogą rzeźbioną w parówkach, a całość deponowała w gustownym pudełku bento.
I pomyśleć, że chodziło mi raczej o to, aby Dynia zamiast 'gived' zaczęła mówić 'gave'.
Cóż, nie od razu Londyn zbudowano.
Pani z Connecticut bardzo sobie chwali Dynię, gdyż podobno Dynię jako jedyną można wypuścić samodzielnie do toalety bez obawy, że się tego gorzko pożałuje.
(Natomiast wokabularz, którym nasiąka Dynia i którym szczodrze obdarowuje mnie w drodze do domu to mogą być japońskie przekleństwa, przepis na chińskie sajgonki, albo po zastanowieniu - nawet nieortodoksyjna wersja 'gave'.)
O ósmej rano, gdy odprowadzamy Dynię na lekcje, miasto jest jeszcze rześkie, chłodne, a Haupstrasse nie jest siedmiopasmówką dla turystów.
Żal wracać do domu, więc odkrywamy miasto na nowo.
Przystajemy z Biskwitem na kawę – trochę Mediolan, spacerujemy nad rzeką – jakby Paryż.
Tropimy złote runo i kwadratowe lusterka  – trochę proza życia.
(Lusterka ostatnio widziano w Berlinie, ale z okrągłych można sobie zbudować szklaną górę.)
Koło południa fala ukropu i zagęszczenie turystów każe szukać schronienia.
Pod ręką gotyk pod wezwaniem Ducha Świętego.
Siadamy w plamie tęczy (witraże) i dźwięków (ktoś gra na organach). Z bocznej nawy łypie na nas Marcin Luter cały z plejmobilu (!) Wokół bezszelestnie przesuwają się szare diakonisy i japońscy turyści.
Roztopiony Biskwit niestety błyskawicznie regeneruje się w tym sacrum, więc by ograniczyć zasięg profanum zbieramy się ku wyjściu.
Tu Biskwit zderza się z dziarską diakonisą.
- A dokąd to? – pyta nas diakonisa.
- Do sklepu. Po kwadratowe lusterko. – odpowiadam zwięźle.
- A to posiedźcie sobie jeszcze, a lusterko wam zaraz przyniosę.
I rzeczywiście przynosi.
I kwadratowe, i poręczne.
Dokładnie według specyfikacji.
Takoż, chyba nie skłamię,  mówiąc, że nawet Wszechmogący zrzuca się na wyprawkę dla Dyni?

(...)
A w Bawarii u Bebe żar z niebios.
W zoologu pociły się nawet ryby, a cóż dopiero my, konfrontowani z naukową dociekliwością młodego pokolenia.
- A co to?
(Na wybiegu, pod tabliczką ‘Lamy’, stado królików na szczudłach, na pierwszy rzut oka efekt eksperymentu genetycznego, który wymknął się spod kontroli.)
- Yyyyyyyy... wombat!
- A tam?
- Wombat!
- A tu? W stawie?
- Dwa wombaty!
Cóż, monachijski zoolog pełen jest rozmaitych wombatów albo nielegalnych osadników.
(Jest też opcja, że Dział Tablic i Podpisów Pruskim Neogotykiem nie wyrabia norm.)
Na szczęście w zoologu są i kozy.
Tak charakterystyczne, że ani nie przypominają wombatów, ani nie trzeba ich podpisywać.
Kozy przyjęły nasze dzieci jak swoje.

W Bawarii mają też mętne jezioro pełne kamieni i lewiatanów, a nad tym jeziorem budkę.
W budce siedzi muzykalny Włoch i struga łódki z frytek!
Dawnośmy nie jedli takich dobrych frytek!
Warto było zatem czekać dwa kwadranse na wystruganie i zindywidualizowanie każdej frytki, a dziurę w stole wygryzioną przez głodnego Biskwita dało się zasłonić popielniczką.

©kaczka