Image Slider

986-988

[24-26 Dec 2011]

(...)
Skutkiem lądowania Irytująco Szczupłej Ciotki ('ani się waż napisać, że niby chudej!'), wokabularzyk Dyni odnotował stuprocentowy przyrost.
Oprócz agua, agua, Dynia powiada również ciocia, ciocia.
I choć brzmi przy tym jak Papież Benedykt pozdrawiający wiernych z fonetycznych transkryptów (tSCHiotchia, tSCHiotchia) nie ulega, że to jej pierwsze, świadome i słowiańskie.
Irytująco Szczupła Ciotka wylądowała bez przeszkód, co nadal dziwi, bo jej lądowaniom towarzyszą zwykle zjawiska paranormalne.
Gdy latem jedzie pociągiem zasypuje ją lawina śniegu, gdy płynie statkiem – połyka ją wielka ryba, gdy wsiada w samochód, GPS wybiera jej natychmiast najdłuższą drogę z punktu A do punktu B, obowiązkowo przez bagna i ruchome piaski.
Irytująco Szczupła Ciotka wiozła nam podzespoły wigilijnych potraw, wybór dań ze śledzi i nostalgiczną grę planszową.
Wigilijną wieczerzę złożyliśmy w trzy godziny.
Wysłany po najostatniejsze, przedwigilijne zakupy Norweski przyniósł wszystko z listy oraz paczkę włoskich pierogów ze szpinakiem i twarogiem.
- Na kaduka nam te pierogi? – zadumałyśmy się wespół z Irytująco Szczupłą Ciotką. – Dorzucili gratis? Będzie jadł w ramach protestu, że bezmięsna kolacja? Dziecku kupił?
- No jakże to! – zdziwił się Norweski naszemu zdziwieniu. – Do barszczu!
Mea culpa!
Gdy napomknęłam, że znalazłam znakomitą alternatywę dla słowiańskich uszek, których jednak nie sposób lepić z Dynią udrapowaną wokół szyi, najwyraźniej nie podkreśliłam kluczowej dla sukcesu przedsięwzięcia (po)wagi nadzienia.
Oprócz barszczu z włoskimi, grzybowymi uszkami była ryba po grecku, warzywna sałatka znana wszakże poza granicami Polski raczej jako ensaladilla russa albo insalata russa i teutońska sałatka z kartofla (Norweski sam sprokurował majonez).
Grę planszową Ciotka z poświęceniem wystała na społecznej liście w Instytucie Pamięci Narodowej.
Istniały wątpliwości, czy aby kapitalistycznie hodowany Norweski odnajdzie się w rynkowych realiach polskiego socjalizmu lat osiemdziesiątych.
Nie zdążył się nawet zgubić (!).
Tu się wepchnął w kolejkę przed, tu wymienił ocet na syfon, tu nagromadził i spekulował, tu Relaksy mi podkupił, tam przebiegle lutnął  kartą ‘remanent’ i jeszcze dołożył ‘pan tu nie stał’ [1].
W dwie noce i dzieci na kolonie wysłał, i pierwszą komunię wyprawił, i jeszcze telewizor sobie zorganizował.
Zaskakująco łatwo zintegrował się z gospodarką planową.
Za dnia rozrywki organizowała Dynia.
Tym samym do 'pseudonimicznie wydanego dzieła Anzelma Hopsztosa ‘CICONIA VITUPERANS’ Rozdział X (str. 302 i nast.) gdzie znajdujemy interesujący rozdział, poświęcony grom i zabawom towarzyskim naszych antenatów' [2] pewnego dnia będzie można dodać: ‘Wyskocz z flanki zza firanki’.

‘Wyskocz z flanki zza firanki’
Celem gry jest zgromadzenie wszystkich zebranych za firanką, opcjonalnie zasłoną (choćby i dymną). Gdy już wszyscy znajdą się za firanką, najkrótszy z zebranych daje znak do wyskoczenia zza firanki. Przy wyskakiwaniu uczestnicy zobowiązani są krzyczeć, piszczeć i przewracać oczami tak, aby przyprawić o utratę zmysłów nieistniejącą widownię. Czas trwania zabawy: do dwunastu godzin lub dłużej.


©kaczka



[1] Gra dostarcza wzruszeń, ale ślizga się po temacie. Żal, że niewykorzystano wątku kartek na mięso, czy benzynę. Brak wątku kombatantów wojennych. Aż krzyczy, by skręcić ku kartom szans jak w Monopoly i wprowadzić do rozgrywki element przypadku! Ot choćby takie ‘opóźniona przedświąteczna dostawa cytrusów z Kuby: tracisz dwie (sic!) kolejki’ lub ‘dziecko, które trzymasz na ręku ma siedem lat, kolejka siłą wyrzuca cię ze sklepu’. W grze płyta z dwoma filmami dokumentalnymi. Pierwszy – zbyt wysoki poziom abstrakcji, by na nim Norweskiemu lub Dyni tłumaczyć polskie lata osiemdziesiąte. W drugim prawie wyłącznie zgorzkniale o poniżeniu, upodleniu i upokorzeniu.



[2] Za Mistrzem Konstantym Ildefonsem

984-985

[21-22 Dec 2011]

(...)
W umysłowym zaćmieniu wpuściłyśmy wesołą gromadkę dziatek do sklepu pełnego świątecznych dekoracji.
Z wenckiego szkła, miśnieńskiej porcelany, chińskiej terakoty.
Dynia do ceramiki dobierała się metodycznie z archeologicznym zacięciem, ale taki Noecjusz parł jak kombajn, a Klaudyna machała rękami jak młóckarnia.
Cud wigilijny, że uchował się Jezusek z kompletu za tysiąc pięćset osiemset.
Sklep był wąski i jednokierunkowy, z założenia kolejka powinna sunąć metodycznie, ze stałą prędkością jak w mauzoleum, tymczasem Dynia poważnie zablokowała ludzki strumień przykuwając się do płotu kolejki wąskotorowej.
Wynosiłam ją z płotem pod prąd.
Kilkakrotnie.
Wieczorem Dynia w filcowej pidżamie wybrała się z nami pić grzane wino i śpiewać lokalne kolędy.
Dziś z wiosennego mroku wyłonili się kolędnicy i zadęli w trąby i puzony.
W lodówce indyk i żurawina.
Święta.

(...)


©kaczka

983

[20 Dec 2011]

(...)
Wczoraj.
Wczoraj po raz pierwszy w powitaniu zarzuciła mi ręce na szyję i zaplotła je w precel, aby się przytulić.
Tym jednym świadomym gestem uwolniła uczucia, o których istnieniu nie miałam pojęcia.
Nie wiem, jak je wyłapać i upchnąć z powrotem.
Czuję się bezbronna.

(...)
Wyraz twarzy ochronki, gdy wręczyłam jej pudełko paracetamolu w czopkach mógł jako żywo wystąpić w filmie dokumentalnym 'Doktor Livingstone ofiarowuje tubylcom z zaginionego plemienia kostkę Rubika'.
Kilka godzin później, gdzieś między bakteriami, zadzwonił telefon. Ochronka skonsultowała sprawę ze związkami zawodowymi ochronek.
Debatowały babiny długo i wszystkim im wyszło, że aplikowanie czopków jednak podchodzi pod molestowanie seksualne.
Mogłabym podjąć się analizy tego wniosku, zajrzeć w jakieś podejrzane pakamery miejscowych mózgow, ale studia nad życiem płciowym tubylców to raczej temat dla Bronisława Malinowskiego.
... i że nawet jeśli krwią podpiszę i zaświadczę to nie?...
Nie.
Popieram rozumną profilaktykę, propedeutykę, politykę (z naciskiem na rozumną). Jestem przeciw ofiarom z ludzi (w tym wypadku z Dyni kłusującej z odzębną podgoraczką, której to podgoraczki nie można ugasić syropem z sacharynowo-sorbitolowych przeciwbólowych pseudotruskawek).

(...)
Jest moja córką, choć wyjada z garnka gotowane brukselki jak landrynki.
(Fuj.)
Jest moją córką, bo Brzechwa malowany kreskami przez Butenkę – najbardziej zaczytana książka mojego dzieciństwa – staje się powoli najbardziej zaczytaną książką jej dzieciństwa.
Płowy hobbit w zbyt dużej, filcowej piżamie siada wieczorami pod łóżkiem, przewraca stronę za stroną i czyta.
Gdy nocami targała nią gorączka, wciskała się na kolana i sięgała po tego Brzechwę, a przecież tyle innych książek!
Coś hipnotycznego musi być w tych kreskach.

©kaczka

982

[18 Dec 2011]

Lokalna babeczka ze żłobem i Jezuskiem.


©kaczka

980-981

[16-17 Dec 2011]

(...)
Kumulacja dań z indyka.
Trzy świąteczne obiady pod rząd, a w każdym ofiarny indyk w sosie.
Tradycja.
Zatem indyk, brukselka w bukiecie warzyw, potem świąteczny pudding, na głowie papierowa korona i obowiązkowy, coroczny grymas, że ten żarcik wypadający z wybuchowej tutki mocno odgrzewany.
(Z tutek mam w tym roku artykuły najpierwszej potrzeby, a to łyżkę do butów, a to taśmę mierniczą, a to komplet miniaturowych kręgli.)
Zwieńczeniem tygodnia świąteczne przyjęcie dla młodocianych.
Kryptonim operacyjny: Sodoma i Gomora.
Jeśli kwiczą ze śmiechu to wszyscy na raz, za to z rozpaczy wyją na zmiany. Pewnie dlatego, aby ilość decybeli zawsze przekraczała dopuszczalną dawkę huku, hałasu i łomotu.
Rwą sobie z rąk, próbują przenosić choinkę, formują nietrwałe koalicje, obalają rządy.
Przełomy i przewroty.
Głównie przewroty.
Od popychania i rozpychania.
Nad tym wrzaski: komu kawy, komu wina, komu więcej wina, komu piernika, komu indyka, komu słowiańskiej galaretki, komu iberyjską tortillę, komu lokalną babeczkę ze żłobem i Jezuskiem...
Noecjusz znalazł i zutylizował bębenek, Klaudyna próbowała wymusić kłus na plastikowej nieruchomej żyrafie, Rubenito pokrzykiwał Vamos!, Dynia odkrzykiwała Amos!, ArtuRRRo jako jedyny brylował manierami, liczył do piętnastu i krzesał zdania wielokrotnie złożone. Wariat z tego Ananiasza?
Po.
Potem.
W zadumie nad zgliszczami.
Tam klocek, tam wdeptana czekolada, tam niezidentyfikowana kałuża, tam zamordowany bałwan, tam wykastrowany Winfred Pierdoła, tam wyskubana choinka...
- Przyznasz, kaczko, że dość odważnym z twojej strony było rozstawić po domu zapalone świece?
Przyznam, że głupim.


(...)
Dynia i Rubenito większą część imprezy spędzili za kulisami.


©kaczka

979

[14 Dec 2011]

(...)
Kalendarz adwentowy ze świnią Peppą vel Peppiną nosi ślady włamania.
Niezidentyfikowany zbrodzień próbuje wyważać palców łomem kolejne zamknięte witryny.
- Czy wiesz coś o tym, córko, hę?  – konfrontuje płowego hobbita z dowodami przestępstwa.
Fuszerka tych włamań wskazuje na początkującego grasanta.
- Noł, noł, noł! Niejn! – odpowiada córka a to w narzeczu hrabstwa, a to miedzydialektyczną hybrydą  i bezczelnie wygraża mi przy tym wskazującym palcem.
Moim gestem, ojca gestem, gestem ochronki.
Trudno przy tym zachować twarz Torquemady.

(...)
Dynia zaczyna przebierać w językach.
Dynia rozumie.
- Oto kres dnia, Dyniu... i bór czerni się na kształt ogromnego gmachu; słońce nad nim czerwone jak pożar na dachu... Czas spać, czas spać... – powiadam mową przodków, a tu Dynia pierdut! jak nie łupnie jestestwem o podłogę w pseudotężcowym ataku drąc się Noł, noł, noł!
Ciastko, książka, świnia Peppa –  wszystko to w słowie ma moc koić stargane Dyni nerwy i restaurować wieczorną sielankę.
- Schlafen, Dyniu, schlafen.  – mówi Norweski w narzeczu i Dynia łup, i wiatraki rąk, i wrzask.
Keks, Buch oder Peppa Schwein, trochę neutralnego der, trochę das i ani śladu dramatu.
Choć – z kronikarskiego obowiązku – bywają i takie wieczory, gdy w odpowiedzi na ‘czas spać’ Dynia staje u drzwi i spolegliwie wskazuje palcem w niebo, na mansardę z łóżkiem.
Rzadkie wieczory.


©kaczka

976-977

[11-12 Dec 2011]

(...)
Miałam pracować w domu.
Nieskonfigurowałam się.
(Podobno.)
Z pracy w domu mam więc głównie stos rozpoczętych dokumentów i siedem litrów rosołu w nowym garnku.
Gdy wrzucam nici makaronu do nowego garnka, po raz pierwszy nie muszę na nich siadać, by upchnąć je pod pokrywką.
(Zaryzykuję, że upływa przynajmniej kwadrans od momentu wrzucenia do chwili, gdy uderzą w dno i echem zakomunikują lądowanie.)
Z pracy w domu mogę spacerem pójść przez wieś i odebrać ochronce dziecko.
Krzepiące jak rosół.
To idę.

(...)
Krępa, norweska kosodrzewina.


©kaczka

971-975

[8-11 Dec 2011]

(...)
KLIK KLIK

(...)
Ciociabecia przeniosła się z Bullerbyn na Wyspę i zamieszkała za końcem świata na lewo.
Koniec świata ma swój kod pocztowy.
Kto nie wierzy, niechaj sprawdzi.
RG20.
Odwoziliśmy wczoraj ciociębecię do domu po przyjemnej kawie z piernikiem i naszej półdziennej szychcie na świątecznym kinderbalu... i za końcem świata na lewo było wąsko, bezludnie, autobus raz na tydzień, a gdy wysiadłam z samochodu wpadłam po kolana w ruchome piaski i bagna.
Za końcem świata na lewo – tak utrzymuje ciociabecia – jest instytut, który ciociębecię zatrudnił.
Instytut ściśle tajny.
Ciociabecia ulokowana w ogromnym, pustym motelu z prysznicem na korytarzu.
Do najbliższej wsi przez pola i krowy.
Do miasta – autobusem raz w tygodniu.
- Jeszcze nie musicie się odkażać – powiada ciociabeciajeszcze nie pracuję z żywym materiałem...
Brama do instytutu, na jednym zawiasie, skrzypi targana wiatrem.
Egipskie ciemności.
Opustoszałe, zrujnowane budynki.
... niewykluczone jednak, że w ruinach jest winda, która dzień w dzień wiezie ciociębecię dwadzieścia pięter wgłąb ziemi, gdzie chrom, szkło, technologia i przeciwciała przeciw wszystkim dostępnym na ziemi wirusom... lub gdzie genetycznie zmodyfikowana Mila Jovovich hasa sobie wśród smutnych zombie.
Tego ciociabecia nie mogła nam zdradzić.

(...)
Jak dobrze, że zainwestowaliśmy w made-in-azja bombki z taniej sieci, a nie w osiemnastowieczne, ręcznie malowane ozdoby choinkowe z weneckiego szkła inkrustowane złotym pyłem.
Jak dobrze, gdyż by przystroić norweskie drzewko, tak gęste, że wśród konarów wciąż spodziewamy się znaleźć parę norweskich wiewiórek... gdyż by przystroić drzewko Dynia wyciąga zawleczkę i rzuca bombką w choinkę.

(...)
Pierwszym, co uczyniła Dynia, gdy wparowała na kinderbal, było przebiegnięcie przez posesję, zlokalizowanie i zgromadzenie wszystkich materiałów i publikacji, które zawierały choćby wzmiankę o świni Peppie.
Niektóre zgromadziła po dobroci, niektóre fizyczną lub psychiczną przemocą, by następnie okopać się z łupem na kanapie, opcjonalnie w ogromnym plastikowym samochodzie.
Większość imprezy – z wyjątkiem czasu przystawek i przekąsek – Dynia spędziła kontemplując kolekcję lub sycząc ‘noooooł’, do tych, którzy szarpali za drzwi limuzyny.
Prezent, który przypadł Dyni w udziale – zestaw do trymowania pluszowych czworonogów – przyprawił o palpitację i wypieki inne dziewczątka. Inne dziewczątka darły go sobie z łap i zdzielały się po głowach szczotkami, suszarkami i polietylenową żywnością dla polietylenowych wypchańców.
Dynia unosiła wzrok znad lektury i kompletnie nie rozumiała, o co ten ambaras.



©kaczka

971

[7 Dec 2011]

(...)
KLIK KLIK  

(...)
Jak ta Dynia pomaga!
I podłogę umyje, i stół ścierką przetrze, i kapcie przyniesie, i pralkę opróżni.
Naczynia do szafek pochowa.
(W porcelanowych naczyniach mamy przez to pierwsze śmiertelne ofiary.)
W pakiecie jest też opcja: i zakupy zrobi.
Dynia biegnie przez teutoński z nazwy supermarket i wrzuca do wózka to, co uzna za stosowne.
Beztłuszczowe czipsy, kawior, krwawą kiszkę, puszkę buraków, ostrygi, napój energetyzujący, musującą witaminę, krem przeciw zmarszczkom, świąteczny pudding, pięć zgrzewek jogurtu, wędzony ser bawarski, torbę cukru, puszkę piwa, kartofel, komplet czekoladowych lizaków, mieszankę party-mix, karton włoskiego placka, butelkę mleka...
Biegnie, przynosi, wspina się na palce, wrzuca.
Czego nie może unieść, deponuje pod wózkiem.
Odbiega.
Przynosi.
Za plecami Dyni odkładamy na półki to, co naniosła.
Za plecami, żeby dzieciny nie zniechęcać.
Kawior na lewo, ostrygi na prawo, kiszka na wprost – koordynuję semaforem ramion.
Norweski pospiesznie odkłada.
Szarpiemy się o puszkę piwa i wędzony bawarski.
Ja wyjmuję z chwytnych Dyni łapiątek butelkę koniaku i słoik ogórków.
Dynia zagląda do wózka i marszczy brew w zdziwieniu.
Za chwilę rozpracuje podstęp.

(...)
Dwieście kilometrów dziennie.
Prawie tak, jakbym dzień w dzień dojeżdzała do pracy ze Szczecina do Poznania.
Prawie.
Zwykle można regulować zegarki.
Zwykle jest gładko.
Pociąg połyka i wypluwa na wybranej stacji.
Gorzej, gdy efekt domina.
Sekwoja na torach, spóźniony autobus, samobójca albo płonące hamulce.
Tak jak dziś.
Dziś wróciłam do domu, tak jak o świcie pogłaskałam śpiące dziecko, zjadłam śniadanie i przeszło mi przez myśl, że mogłam tam zostać na tym dworcu, zdrzemnąć się na ławce i wsiąść w pierwszy pociąg powrotny.
Ot tak.


©kaczka

969-970

[5-6 Dec 2011]


(...)
KLIK KLIK  

(...)
Wraz z osiemnastym miesiącem Dyni napłynął disklajmer.
Wydaje ci się, że twoje dziecko jest dwubiegunowe? emocjonalnie niestabilne? ciskają nim frustracje?
(Delikatnie ujmując?)
Bez obaw, rok, może dwa, i mu przejdzie.
(Rok? Dwa!)
Wczoraj Dynia pizgnęła we mnie butem.
Proponowane paputy nie spełniały nieokreślonych oczekiwań, więc zirytowana wyrwała mi jeden z ręki i pizgnęła.
Chciała chodzić po domu w kaloszach.
Zaparła się również, że pozmywa talerze.
W tym celu rusztowanie z krzesła, czerwona szczotka i dziecko z głową w zlewie.
Co mnie podkusiło, by pokazać jej jak się operuje butelką detergentu?
Gdy w pomieszczeniu już opadła piana, przyznałam jej rację, kalosze byłyby jak znalazł.
- Dyniu, Dyniu, pora wytrzeć podłogę albo budować arkę! – rzuciłam w przestrzeń nie przewidując doniosłych konsekwencji.
Dynia zastygła, odmalował się na jej fizis złożony proces myślowy, wyszła z kuchni,  wróciła z tkaniną i wytarła podłogę.
I krzesło.
I siebie.
Gdybym chciała się przyczepić... mogła w tym celu użyć ścierki, a nie świeżo wypranej Norweskiej pidżamy ściągniętej prosto ze sznurka.

(...)
Może to strzał w stopę, ale wolę ją jako zakładniczkę emocji niźli poprzednie wydanie – bezwolny, bezmyślny tobołek.

(...)
Rubenito po dwóch tygodniach rozłąki wręczył dziś Dyni na powitanie swój skarb największy.
Astronautę Buzza.
Wypada chyba odtąd o Rubenicie per El boyfriend albo i El narzeczony.

(...)



©kaczka

964-968

[1-4 Dec 2011]

(...)
KLIK KLIK 

(...)
Pięć dni w pociągach.
Należy mi się spa.
Spa(nie).
Po kres wszechświata.
Norweski na kursie  ‘Dziecko w tydzień’ osiągnął kolejne stopnie wtajemniczenia.
- Cztery filiżanki [1]  kawy! Cztery! Uwierzysz. Każda mi przy niej wystygła. – podliczył o zachodzie słońca, gdy już podniósł z podłogi i rozstawił na półkach aleksandryjską bibliotekę nieletniego bibliofila.
(Skąd te wszystkie książki?)
Naprawdę?(!)
Że Dyni nie interesuje zapotrzebowanie protoplastów na płyny mniej lub bardziej izotoniczne?
Niemożliwe(!)
Nie chcę dokładać sobie pereł do korony męczęństwa, ale był czas, gdy Dynia miała w nosie matki podstawowe fizjologiczne potrzeby.
Zimna kawa to nic w porównaniu ze szlabanem na wucet.
...
Pięciu dni w pociągach nie da się przepędzić bez strat na rozumie.
Nieprędko powtórzę ten eksperyment.
Moje piątkowe pojawienie się o świcie na peronie wywołało poruszenie wśród podróżnych.
- Jesteś pewna, że nie skleiły ci się kartki kalendarza? Czy wiesz jaki dziś dzień tygodnia? – pytali zatroskani o stan umysłu.
Nawet ten, który od poniedziałku do czwartku, dzień w dzień sprzedaje mi ten sam bilet, uniósł brew.
Piątek w pracy sponsorowała poniedziałkowa absencja ochronki i złudzenie, że uda mi się dogonić raporty, sprawozdania, opinie, faktury, tabele i wykresy.
Naprawdę?(!)
W piątek Norweski zabrał Dynię do balwierza.
(Szli tam chyba przez bagna albo balwierz oferuje kąpiele błotne?)
Zabrał maleńtasa, przyprowadził dziewczynkę o wzroście hobbita.
Dynia przycięta pod garnczek – stan oraz ilość uszu bez zmian – wydoroślała.
Wydoroślała i w gestach.
Spożywa łyżką, rozdziela okruchy żywności pomiędzy członków rodziny (stada?), czyli ojca, matkę i świnię Peppę, zaśmiewa się do łez z dziecięcych slapstików w telewizorze (ktoś usiadł na placku, poślizgnął się na bananie, komuś z pudełka wyskoczył pajacyk, MAMA! MAMA! [Patrz mama jakie to śmieszne!] MAMA! MAMA! Dzięki ci BBC za wesołą trupę Justina, który tak ochoczo robi z siebie idiotę), książkę o świni wywęszy na kilometr...
- Jaki kretyn rozstawia to na wysokości dziecięcych  łap? – sarka Norweski przy niedzieli odrywany od filiżanki kawy po raz pentylion piąty.
Azymut Dyni – półka magazynów dziecięcych w supermarkecie.
- łał! – krzyczy Dynia w zachwycie na widok najnowszego wydania (w bonusie Peppa z podejrzanego plastiku przerobiona na telefon gdzieś w Tajwanie lub Wietnamie).
(Irytujące łał! trwale wdrukował w Dynię Chudy Noecjusz.)
Od magazynu Dynię można odczepić tylko chirurgicznie.
Odczepiamy naprzemiennie między kolejnymi łykami stygnącej kawy.
Dynia protestuje.
(Nadzieja, że opieka społeczna nie odbiera w niedzielę telefonów od zatroskanego społeczeństwa.)
- Kretyn, powiadasz, Norweski?
Szczerze wątpię.
Padamy ofiarami wyrachowanego marketingu na wysokości dziecięcych łap.
(Co przypomina widoczek z teutońskiego supermarketu przy kasie z etykietą: tu płać z dzieckiem bezpiecznie, tu brak słodyczy. Słodyczy może i brak, ale zapalniczki, żyletki, zapałki, guma do żucia i prezerwatywy we wzorek i owszem...)
Nawiasem, wyrachowany marketing wcisnął nam adwentowy kalendarz.
Na kalendarzu jak to w Adwencie – świnia.
Fascynuje mnie miniaturyzacja czekolady, która nastąpiła w ciągu ostatnich dwóch dekad.
W okienku trzynaście kalorii.
To ze skąpstwa, czy w ramach profilaktyki otyłości u nieletnich?
Merry Christmas from Peppa and George!
Aż dziw, że nie Season's Greetings.

[1] Pijamy w kubkach, ale o ile lepiej brzmi filiżanka!


©kaczka